Mijn website

 Zou ik tussen al het schrijven door nog vergeten dat er ook nog een blog was... Mijn blog staat niet meer op nummer één als ik aan schrijven denk. Sterker nog, het is langzaam maar zeker weggezakt naar onderen. Ik focus me op LinkedIn, waar ik naar hartelust kan schrijven en reageren, en waar naar ik vermoed meer leesverkeer is dan op dit blog.

Vandaag kreeg ik een hartverwarmende reactie op een blogpost hier, en toen realiseerde ik me dat het misschien wel zo handig is om een korte update hier te plaatsen.

Want ik heb een eigen website! Gewoon op mijn eigen naam: www.karienkruyswijk.nl. Met (veel) moeite helemaal zelf gebouwd, omdat ik graag zelf de mogelijkheid wil houden om hem aan te passen. 

Op de website staat uiteraard mijn boek. Nieuw is het gedeelte over de trainingen die ik ga geven in geweldloze communicatie (verbindende communicatie). In april word ik gecertificeerd en kan ik gaan verkennen waar mijn weg heen voert. Ik ben zo benieuwd! 

Dit is mijn nieuwe logo - de opgaande zon

Het ontvouwt zich

 Er gebeuren zulke mooie dingen allemaal dat ik het graag in een blogpost zet. Het begon allemaal doordat ik ervoor koos om niet de makkelijkste weg te bewandelen op het gebied van brood op de plank krijgen. Ik bedoel maar, ik had er ook voor kunnen kiezen om te solliciteren in de productie, wat ik echt heel leuk vind. Maar als alleenstaande moeder van een intensief gezin hoopte ik er al sinds mijn loopbaancoaching op, eigen baas te worden met een zelf in te vullen agenda en een uurtarief dat ervoor zorgde dat ik het met minder dan 40 uur per week ook prima zou kunnen redden.

Als opruimcoach is dit op zich goed te realiseren. Toch leefde bij mij de wens om rechtstreeks iets te doen met mijn eigen verhaal. Tijdens een wandeling heb ik dus maar gewoon aan God gevraagd of ik met mijn verhaal de kost mocht gaan verdienen. Dat is nu denk ik een jaar geleden, en sindsdien heb ik geleefd in het vertrouwen dat het op deze manier helemaal in orde komt.

Dat is niet makkelijk, want onbewust leefden en leven er nog allerlei overtuigingen die het lastig maken om in zo'n vertrouwen te kunnen leven. Ik bedoel maar, het moet zich allemaal wel waar maken. Aan de andere kant heb ik de luxe dat ik het nog wel een tijdje kan volhouden zonder volledig inkomen. Ik heb dus gewoon de ruimte om te doen wat ik het allerliefst doe: zaadjes planten en werken aan bewustwording zonder daar direct iets voor terug te hoeven vragen. 

Sinds afgelopen zomer ben ik vooral druk bezig op LinkedIn. Ik vind het prachtig. Heel veel lezen, reageren, en zelf bijdragen schrijven. Daardoor groeit mijn netwerk en leg ik waardevolle contacten. Door één van die contacten is het gekomen dat ik vandaag een offerte mocht uitbrengen voor mijn medewerking aan een training Huiselijk Geweld voor professionals, gewoon tegen het door mij gewenste uurtarief. 

En hoewel dat de eerste concrete gebeurtenis is die geld gaat opleveren, spelen er ook al andere plannen. Later dit cursusjaar ga ik een bijdrage leveren bij de Christelijke Hogeschool Ede, en met een via LinkedIn opgedaan contact broed ik op een prachtig project. 

Dit jaar ga ik zelf ook nog een training volgen. Bij Hester Macrander ga ik leren hoe ik professionals kan trainen in de geweldloze communicatie. Zij heeft een enorme voorraad aan tools die ik me heel graag eigen wil maken, zodat ik de mensen die werken met bijvoorbeeld complexe scheidingssituaties kan laten ondervinden welk verschil dit voor hen kan maken.

Ik geniet er onwijs van hoe alles zich ontvouwt!

Communicatieproblemen

 Vanmorgen heb ik een kluwen aan communicatieproblemen helpen oplossen. Hoe frustrerend het ook is dat er zulke kluwens bestaan, zo bevredigend is het om erachter te komen wat er eigenlijk aan de hand is!

Een van de kinderen gaat per taxi naar Digibende in Amstelveen. Een schitterende oplossing voor een slimme jongen die op school wegkwijnde en op deze manier zijn weg in het leven wel gaat vinden. Het probleem ontstond vorige week toen de taxi niet kwam opdagen. Het cliëntaccount bleek ook niet te werken, en gealarmeerd belde ik naar het taxibedrijf. Daar werd mij verteld dat de beschikking was verlopen.

Omdat de beschikking door de gezinsvoogd is geregeld, stuurde ik haar snel een berichtje. Zij belde met het taxibedrijf en mailde hen de beschikking waarop toch echt stond dat deze geldig was tot januari 2022. Ze ging ervan uit dat het opgelost was, maar de dagen verstreken en we hoorden niets. Mijn zoon zat inmiddels een week thuis.

Vanmorgen bleek dat de gezinsvoogd ziek was. Daarom heb ik zelf maar gebeld met het taxibedrijf. Met de gemailde beschikking voor mijn neus. Bij het taxibedrijf verkeerden ze nog steeds in de veronderstelling dat de beschikking was verlopen en men raadde mij aan om contact op te nemen met de gemeente. 

Uiteindelijk - heel wat frustratie verder - bleek dat de mailtjes die van de gezinsvoogd via een beveiligde verbinding naar het taxibedrijf worden gestuurd, daar niet aankomen/niet geopend kunnen worden. Men had daar inderdaad een beschikking - ook voor hun neus - waarop heel duidelijk stond aangegeven dat deze afliep per 17 september. We hadden dus allebei gelijk! 

Hieruit bleek maar weer hoe belangrijk het is om er in de eerste plaats vanuit te gaan dat de ander gewoon zijn werk goed probeert te doen, en vervolgens uit te zoeken waar we het precies over hebben.  Nog tijdens dit laatste telefoongesprek mailde ik de beschikking opnieuw, niet extra beveiligd, en de taxiritten worden overmorgen weer hervat. 

Voelt toch goed, dat ontwarren!

Codependentie in onze maatschappij: deel 3 - je eigen waarheid

 Het derde belangrijke symptoom van codependentie is volgens Pia Mellody: moeite hebben met je eigen realiteit, zij noemt het "owning your reality", maar dat is dan ook weer een begrip dat ze breed moet uitleggen om te laten zien wat ze daarmee precies bedoelt.

Het komt erop neer dat we allemaal onze eigen realiteit hebben over verschillende gebieden: ons lichaam ons denken, onze emoties en ons gedrag. Pia Mellody onderscheidt twee niveaus: mensen die op zich wel weten wat zij voelen, denken, hoe zij eruit zien etc, maar die dat niet durven zeggen, en mensen die zo uit de verbinding met zichzelf zijn (geraakt) dat zij ook niet weten wat zij voelen, denken, etcetera. Zelf zegt ze te switchen tussen deze twee niveaus.

In het boek komt in dit hoofdstuk voor mij duidelijk naar voren hoe narcisme en codependentie allebei passen in dit beeld. Frappant is om te gaan begrijpen hoe mensen oprecht kunnen zijn in hun ontkennen van de waarheid van anderen (familieleden), omdat zij zich bijvoorbeeld hun eigen gedrag oprecht niet kunnen herinneren - juist door het ontbreken van contact met hun eigen innerlijke wereld. 

Ik denk niet dat dit symptoom in de maatschappij echt gestimuleerd wordt, maar ik denk wel dat er veel mensen zijn die niet in zuiver contact zijn met hun innerlijk (er zijn mensen die beweren dat dit geldt voor slechts 5% van de mensen). Voor mij vloeit dit symptoom min of meer automatisch voort uit de vorige.

Codependentie in onze maatschappij - deel 2: grenzen

 Tijdens het lezen van het hoofdstuk over grenzen in Facing codependence van Pia Mellody begint het me bijna te duizelen. Het is zó herkenbaar! Het begrijpen van hoe grenzen werken, zowel de uiterlijke als de interne, laat je in één klap begrijpen waarom het zo ongelooflijk vaak moeilijk (fout) gaat tussen mensen.

Een grens is - simpel gezegd - de scheidingslijn tussen wat van mij is en van de ander. Bij het begrip fysieke grens kunnen de meeste mensen zich gelukkig wel wat voorstellen: die grens leg je zelf om te bepalen hoeveel afstand je wilt hebben tot anderen, waarbij dit per persoon en per situatie kan verschillen (een gezonde grens is een flexibele grens). Als je zelf weet te bepalen waar jouw grenzen liggen, helpt dit je meteen om de grenzen van anderen te respecteren.

Interne grenzen gaan over ons denken, voelen en gedrag. Als wij gezonde interne grenzen hebben, begrijpen we dat onze eigen innerlijke wereld van onszelf is, we nemen daar verantwoordelijkheid voor en we mixen die niet met die van anderen. Hoewel dit zó vanzelfsprekend klinkt, is er op dit punt volgens mij onnoemelijk veel onduidelijkheid. Want doen we dit wel?

Hoeveel mensen leggen de oorzaak van hun gevoel, positief of negatief, niet bij externe factoren? En andersom: hoeveel mensen maken zichzelf verantwoordelijk voor andermans gedrag, gevoel of gedachten? Ik denk dat die manier van denken diep is doorgedrongen in de maatschappij als geheel:

• ouders worden verantwoordelijk gemaakt voor het gedrag van hun kinderen
• mensen denken elkaar gelukkig te kunnen maken
• mensen zeggen pas gelukkig te kunnen zijn als hun kinderen dat zijn
• mensen worden somber als het regent
• enzovoort

Stuk voor stuk o zo begrijpelijke redenaties, maar niet gezond. Als je het gaat begrijpen, zie je het ineens overal. Vandaar mijn gedachte dat codependentie (wat in feite betekent dat je voor je welbevinden afhankelijk bent van externe factoren) breed aanwezig is in de maatschappij. Je herkent het niet alleen in de codependentie, maar volgens mij is dit wat ook narcisme kenmerkt. Pia Mellody beschrijft namelijk een aantal manieren waarop disfunctionele grenzen werken bij codependente mensen:

Mensen die geen grenzen kennen, hebben er geen besef van dat zij worden misbruikt, of dat zij zelf misbruiken. Hoewel de één pleger is en de ander slachtoffer, komt dit door hetzelfde probleem. Mensen met intacte (gezonde) grenzen kunnen zich maar moeilijk voorstellen dat er volwassenen zijn die niet in staat zijn om dader- of slachtoffergedrag te stoppen.

Mensen met beschadigde grenzen hebben gebieden of periodes in hun leven waar ze in staat zijn om hun grenzen te bepalen, maar die zijn afhankelijk van tijd of plaats. Er is bijvoorbeeld een verschil tussen het beleven/kunnen hanteren van grenzen thuis en op het werk of school. Of een persoon heeft moeite met het leggen van grenzen als hij moe is, of bang. Zulke mensen hebben óók maar ten dele begrip voor de grenzen van anderen, eveneens afhankelijk van tijd of plaats.

Mensen met muren in plaats van grenzen geven bewust of onbewust de boodschap af: pas op dat je niet in mijn buurt komt. De muur bestaat volgens Pia Mellody uit:

• boosheid: als je te dichtbij mij komt, explodeer ik. 
• angst: deze mensen mijden contact: als je te dichtbij komt, stort ik in. 
• stilte: deze mensen proberen zichzelf onzichtbaar te maken. Ze observeren wat er gebeurt zonder zelf deel te nemen.
• woorden: met een muur van woorden houden mensen anderen effectief op afstand doordat ze gewoon door blijven praten, ongeacht of anderen het gesprek een andere wending proberen te geven
• mensen kunnen deze muren ook afwisselend inzetten

Sommige mensen wisselen het hebben van muren af met het afwezig zijn van grenzen. Een soort van schrikreactie op het kwetsbaar durven zijn zonder te begrijpen hoe gezonde grenzen neer te leggen.

Ik herken zowel mijzelf als mijn ex-man in een aantal van bovenstaande kenmerken. Wat is het ongelooflijk belangrijk om kinderen al jong te leren (voor te leven!!) hoe zij kunnen leren om gezonde, flexibele grenzen in te stellen!

Codependentie in onze maatschappij - deel 1: eigenwaarde

 Tegenwoordig schrijf ik niet zoveel meer op dit blog. Het is een bal die ik niet hoog kan houden blijkbaar. Het blog heeft lang in een behoefte voorzien, maar nu is die wat verschoven. Toch zijn er onderwerpen waarover ik wil schrijven - het meeste doe ik rechtstreeks op LinkedIn, waar ik een logischer bereik heb dan op dit blog. Nu ben ik van plan om een serie te schrijven over codependentie/narcisme naar aanleiding van het boek van Pia Mellody: Facing codependence. Zij is kennelijk een autoriteit op dit gebied, en zelf ervaringsdeskundig. Dat geeft mij vertrouwen.

Tijdens het lezen van haar boek krijg ik heel sterk de indruk dat zij narcisme schaart onder een vorm van codependentie. Ze noemt de term narcisme niet, maar wel twee vormen van codependentie: zij die bijvoorbeeld makkelijk over hun eigen grenzen laten gaan, en zij die makkelijk over andermans grenzen gaan. In de loop van de volgende posts zal dit wel vaker langskomen en duidelijk worden. 

Een andere indruk die ik heel sterk uit haar boek krijg, is dat codependentie(/narcisme) niet iets is voor de "unhappy few", maar een ongewenst bijproduct is van de goedbedoelende manier waarop we in het algemeen in onze maatschappij met elkaar omgaan. En daarmee zeg ik nogal wat. Hoe belangrijk is het om te kijken naar de uitwerking van je (goedbedoelde) acties!

Pia Mellody noemt vijf belangrijke symptomen van codependentie. De eerste daarvan is een gebrek aan eigenwaarde. Een gezond mens laat zijn eigenwaarde niet afhangen van dingen die gebeuren. Ze weten dat ze evenveel waard zijn als ze veel geld hebben of helemaal niets. Als ze winnen of verliezen. Als ze geëerd worden of als iemand hen beledigt. Natuurlijk kunnen er emoties zijn, maar het besef van eigenwaarde blijft intact.

Codependente mensen hebben ofwel een totaal gebrek aan eigenwaarde (ze zijn niets waard), of juist het tegendeel: ze voelen zich superieur (is dat niet narcisme?). Zoals men zichzelf beoordeelt, kijkt men ook naar anderen. De waarde van anderen wordt dan afgemeten aan hun succes, bezit, of hoe hun kinderen het doen bijvoorbeeld. 

Hoe komt dit nou allemaal? Het is niet zo raar te begrijpen dat er veel mensen zijn met een ongezond besef van eigenwaarde als je eraan denkt hoeveel kinderen deze boodschappen krijgen (bewust of onbewust):

• kinderen die vragen worden overgeslagen
• kinderen zijn minder waard dan volwassenen (dat heb ik veel gezien bij feesten, waar de kinderen iets kregen dat duidelijk veel kleiner en niet per se leuker/lekkerder was dan wat de volwassenen kregen)
• kinderen weten niet wat ze nodig hebben, dat weet de volwassene
• kinderen mogen niet klagen. Je mag ze eigenlijk liever helemaal niet horen
• kinderen mogen geen uiting geven aan hun primaire emoties (boosheid, verdriet)
• enzovoort

Omdat men in de omgang met kinderen wel goede bedoelingen heeft, is het extra belangrijk om erop gewezen te worden dat deze goede bedoelingen wellicht toch een bijeffect hebben. Het lijkt me helemaal niet zo gek om eens stil te staan bij de uitspraken die je zo makkelijk tegen je kinderen doet. Wat zou hiervan de uitwerking kunnen zijn? Kweek ik een codependente toekomstige volwassene, of is mijn boodschap helder: jij bent van waarde - net zoveel waarde als willekeurig welk ander mens?

Volgende keer gaat het over grenzen.

Fouten maken

 Tijdens mijn psychologisch onderzoek bij De Waag vroeg de onderzoekende psychologe of ik nog rapporten van de basisschool had. Die had ik allemaal nog. Het was apart om met nieuwe ogen naar mezelf te kijken, dit rapport uit de tweede klas (nu groep 4) maakt het overduidelijk: "Goed gewerkt Karien! Alleen niet zo hard schrikken als jij ook eens een foutje maakt". Ik kon dan anno 2020 al wel met nieuwe ogen kijken, het zat er nog steeds in dat ik van mezelf geen fouten mocht maken. De psychologe raadde me met een knipoog aan om dit toch elke dag één keertje te doen.

Tja, fouten maken ben ik niet expres gaan doen. Toch zorgen mijn goede bedoelingen niet altijd voor het gewenste resultaat. Tegenwoordig ben ik blij als het een keertje echt "fout" gaat. Want ik wil het zo graag voorleven aan mijn kinderen - dat fouten maken mag, dat het erbij hoort, en dat je juist hierdoor vaak het beste de dingen leert.

Deze bijdrage komt voort uit een situatie binnen mijn gezin waarin ik de fout maakte om te denken dat ik een fikse ruzie tussen twee van de kinderen kon oplossen - wat niet lukte, in elk geval niet op de manier die ik graag wilde. Toch zijn er in deze op zich nare situatie een aantal dingen gebeurd waar ik achteraf erg blij om ben: een van de kinderen pakte zijn spullen bij elkaar en is uit de situatie (lees: uit het gesprek met mij) vertrokken naar de slaapkamer (TOP!!), en een ander kwam juist vanuit de slaapkamer naar ons toe om de hond te kalmeren, die door alle consternatie wild aan het blaffen was in de bench - zonder zich met ons te bemoeien (ook TOP!!). Een gesprekje vanmorgen maakte het geheel af.

Toch jammer dat je fouten niet expres kunt maken ...