Chinese tomatensoep

De Allerhande is bij ons al lange tijd hofleverancier van geslaagde recepten. Nooit eerder was een zelfgemaakte tomatensoep zo snel verdwenen. Geen wonder eigenlijk dat deze Chinese variant bij de jongens nogal in de smaak viel - er zit suiker door! Een zoetzure tomatensoep met kip.
Het recept vind je hier. Wij hadden een glutenvrije variant bedacht: in plaats van gewone bloem zat er glutenvrij meel door, en in plaats van mihoen rijstnoedels (hoewel dat niet vanwege de gluten had gehoeven maar meer vanwege de aanwezige voorraad).
Deze soep komt zeker nog eens op tafel!
 

Aardappeltransport

 'Hoe houd ik ze bezig' is de titel van een boek dat mijn moeder had. Ik weet niet of ze daarin inspiratie voor het aardappeltransport had opgedaan, feit is dat ze haar kinderen toen ze nog klein waren, de geschilde aardappels al met een of ander vervoermiddel naar de pan liet brengen, die een eind verderop in de kamer stond.

Zo ook Max, die op deze manier wel zes stukken tegelijk kan vervoeren. Evengoed is hij er wel even zoet mee, want wij eten vanavond stamppot en daar zijn heel wat aardappels voor nodig!

Hier doet 'ie het voor

 Na 10 dagen niet schelden besloten we dat Casper nog eens 10 dagen nodig had om het nieuwe patroon er helemaal goed in te krijgen. Het patroon van niet iemand uitschelden als hij boos wordt. En inderdaad, na die tweede 10 dagen praatten we er samen over en waren we het wel eens dat het hem eigenlijk geen moeite meer kostte.

Dus werd het tijd voor een vervolgafspraak. N.M.B. De junioren weten al wel wat dat betekent: Niet Mee Bemoeien. Dat leek ons een geschikt vervolgthema, en Casper ook wel. En passant doen Hidde en Friso ook mee aan de afspraak. Die luidt als volgt: als een van de jongens zich  op een storende manier met een ander bemoeit, en een van ons (ouders) zegt NMB, dan houdt diegene direct zijn mond tegen die ander. Lijkt lastig, maar door de reminder wel te doen - dachten wij. Zo dachten de drie jongens ook. Eén dag hadden we nodig om erin te komen, vandaag werkt het als een trein. Tegelijk met het herinneren aan de afspraak, herinneren we ook aan de Beloning, namelijk Lego Ninjago. Dat is waar alle vier de lagere-school-junioren tegenwoordig helemaal weg van zijn, en dat komt goed uit, want op deze manier kunnen ze mooi voor iets duur(zaam)s sparen.

Misschien wel net zo belangrijk, is de andere Beloning, namelijk het groeiende zelfvertrouwen en uiteraard de onderlinge saamhorigheid die de laatste tijd meer dan vroeger te merken is.

En daar doe ik het dan weer voor.

Thuiswerken

 Casper zet zijn eerste voorzichtige stappen als thuiswerker.

De directe aanleiding is natuurlijk niet zo voorzichtig. Het hangt samen met een vernieuwde afspraak met school. De nieuwe afspraak houdt in dat Casper op school maximaal 20 minuten in een boze bui mag blijven hangen. Kan hij daarna niet normaal meedoen met de klas, dan gaat hij thuis zijn schoolwerk afmaken.
Niet iets om heel moeilijk over te doen hoor. Het is zelfs stiekem best gezellig om hem als bokkig jongetje van school te halen, zijn verhaal te laten doen, en hem daarna met zachte hand aan het werk te zetten. Omdat het in de huiskamer niet zo lukt vanwege de twee kleine dartel-broertjes, mag Casper in het kantoor zitten. Papa is vandaag ergens anders aan het werk en Casper heeft het rijk voor zich alleen.
Als het werk helemaal af is, mag hij aan de computer.

En zo kan het gebeuren dat Casper om twee uur aan de computer zit op een doordeweekse schooldag.

Ach ja, PDD-NOS heeft ook voordelen!

Tijden van verademing

 Ons gezin beleeft tijden van verademing. Het lijkt wel of Casper bevrijd is van een boze bui die weet ik hoe lang heeft geduurd. Sinds er smileys op het whiteboard verschijnen vanwege de anti-scheldcampagne, is Casper veranderd in een opvallend ontspannen jongen. Die geen spelletjes nodig heeft om beziggehouden worden als hij met twee broertjes op de achterbank zit in de auto (om de onvermijdelijke ruzie te voorkomen), maar die met diezelfde twee broertjes gezellig zit te praten. Die er daardoor ook voor zorgt dat zijn moeder intens tevreden achter het stuur zit.

Opvoeddeskundigen raden het systeem van belonen dat wij hiervoor gebruiken, af. Omdat het een verkapte straf is: als je niet voldoet aan de eisen, krijg je de beloning niet. En het kind vertoont het gewenste gedrag alleen uit angst om de beloning niet te krijgen. En het valt wellicht terug in zijn oude gedrag als er geen beloning meer tegenover staat.
Bij Casper lijkt het daar niet op. Er valt geen spoortje van angst te bespeuren dat het hem niet zal lukken. Hij is vol vertrouwen dat het hem gaat lukken om elke dag een mooie smiley te mogen tekenen. Of hij terugvalt in zijn oude gedrag als er geen beloning meer tegenover staat, weet ik niet; dat proberen we nog maar even niet uit.

Een wereld van verschil.
In elk geval ben ik zó blij dat we op dit idee zijn gekomen!