Zware last?

 De afgelopen tijd zijn er wat dingen op onze weg gekomen, of eigenlijk waren ze er al, maar kwam nu pas het besef dat ze er waren. Het betreft het soort dingen die niet zo geschikt zijn om over te bloggen, maar wat ik wel kan doen, is vertellen wat er in mijn gedachten is omgegaan; wellicht dat er toch iemand is die er wat aan heeft.

Met een dreun komt het op je weg neer. Of met een dreun dringt het besef plotseling in je bewustzijn door: hier zit ik de rest van mijn leven mee opgescheept. Help, dat wil ik helemaal niet! Je schreeuwt en huilt inwendig, totdat het besef doordringt dat je eigenlijk niet wilt accepteren wat God op je weg heeft gebracht. En dan is het ineens een keuze. Je kiest om het te accepteren als een opdracht, en je gaat zoeken naar mogelijkheden hoe je dat het beste kunt volbrengen. En wat ervaar je dan? Dat de last helemaal zo zwaar niet is als die eerst leek!

Het is net of er iemand is, die de last helpt dragen. Ik heb er een beeld bij: een hand van boven, die een zware last op iemand legt. Zolang diegene zich daaronder buigt, hoeft deze persoon niet zoveel van die last te dragen. Maar zodra hij rechtop wil gaan staan, komt het volle gewicht van die last op zijn schouders terecht, en dan is het veel te zwaar.

Jammer dat ik daar geen plaatje van kon vinden...

Ochtendprogramma voor zeven personen

 Met zes jongens reed ik vanmorgen rond half negen de straat uit, alsof er geen vakantie bestond. Tim moest naar zijn al eerder uitgestelde afspraak bij het consultatiebureau. Terwijl ik met Tim bij de arts zat, bleven de andere vijf jongens gezellig in de omkleedruimte spelen met het daar aanwezige speelgoed. Waarvan ik door de dubbele geluiddempende deuren heen kon meegenieten tijdens het praatje met de arts. Maar er was mij gezegd dat de assistente heus wel aan de bel zou trekken als het te gortig werd, dus zat ik daar heel rustig... terwijl de afspraak iets uitliep ...

Iets te laat kwamen we vervolgens bij de tandarts aan, waar Casper een afspraak had staan ("ik maak de afspraak wel in de vakantie, dan hoeft hij geen school te missen", had de assistente gezegd) om zijn kiezen te laten sealen. Gezellig met z'n zevenen in de wachtkamer wachtten we op wat komen ging. Doordat het niet ons eerste programmapunt was, waren de jongens al wat onrustig, dus ik begon me, terwijl ik Tim een voeding gaf en ondertussen Max ervan probeerde te weerhouden de inhoud van mijn tas op de grond uit te storten en een opkomende ruzie bij de gameboy van de tandarts suste, af te vragen hoe dat in de behandelkamer zou moeten. Zou Casper misschien alleen mee durven? Ja, Casper durfde dat wel, en toen eindelijk de deur openging en hij geroepen werd, ging hij zonder aarzelen helemaal alleen het seal-avontuur tegemoet. En kwam daar helemaal alleen na een poosje ook weer vandaan. Supertrots was ik op hem! Nu nog een paar boodschapjes, nu we toch in de buurt waren. Casper, Friso, Ben, Max en Tim bleven deze keer in de auto zitten, terwijl ik een pakje naar het postkantoor bracht en een zak met kleding in de container gooide. Ondertussen mocht Hidde bij de supermarkt iets lekkers uitzoeken voor bij de koffie - dat hadden we wel verdiend met z'n allen!

PS Ik had een leuke foto van Tim gemaakt toen hij nog lief in de maxi-cosi aan het slapen was, maar die is niet scherp geworden. Daarom eentje van tijdens het koffiedrinken: hij lag tegen de rug van Hidde te lachen, die voor hem op de bank zat, en bleef steeds lachen toen Hidde zich omgekeerd had om met hem te spelen.

Zo'n leuke leeftijd!

 

Twee en een half is hij nu, onze Max. Je kunt er maar het beste van genieten. Ook al bezorgt hij je handenvol werk, dat ondeugende koppie erbij is al genoeg om het leuk te vinden...

Zo gaat een ochtend voor ons jochie van twee en een half:
Als je de strijkplank klaar ziet staan, dan ga je toch lekker aan de gang. Ook al kom je er met je oogjes niet boven uit, ook boven je hoofd kun je best de strijkbout heen en weer duwen (gelukkig zat de stekker er nog niet in).
Alle net uitgezochte schoenen weer uit de doos halen is ook heel leuk (Ben: "hé, twee dezelfde!"). En met de boksbal van je grote broer spelen (pas op, dat ding komt ook weer terug!). In de keuken is het heel fijn dat je precies weet waar de chocoladepasta staat. Je kunt er best bij, want je schuift gewoon de kruk naar de kast. En dan pak je een mes uit de bestekbak en ga je lekker zitten eten, zo uit de pot. Gelukkig zit je moeder af en toe te bloggen, dan kun je stiekem even naar de tweede verdieping. Op de kamer van Anton ligt zo'n mooie grote zwarte panter, en die neem je dan mee naar beneden. Komt er dus zo'n grote zwarte panter de kamer inwandelen, met twee stralende oogjes erboven.
Praten kan je nog niet zo goed, maar je doet het de hele dag: "dikke da, dikke dikke da", en dat heel snel achter elkaar. Zingen kun je ook, uit volle borst. Waar je de hele familie mee tot wanhoop kan drijven, is als je leunt op een speelgoedtractortje (het liefst twee tegelijk), en dan met een noodvaart de hele kamer door (11 meter, en dat gééft me een geluid). Boink, tegen de deur (mag niet!!), en dan weer terug. Je weet ook waar de koekjes staan, en soms kom je héél onschuldig met de handjes op de rug binnenwandelen. Als je langs je moeder bent gelopen, vergeet je de handjes voor je buik te houden, zodat ze ziet dat je trek had in nóg een koekje. Even heel erg lief zitten spelen met de autootjes, zodat je weer wat goodwill opbouwt, en dan kun je er weer even tegenaan gaan. Maar dat is 's middags, dus een ander verhaal.

NB Wat dat praten betreft doe ik hem toch tekort. Hij zegt wel de hele tijd dikke da, dikke dikke da, maar dat is om de tijd op te vullen tussen alle woorden die hij wel kan, en dat zijn er toch ook een heleboel.
Overigens was ik in het rijtje nog vergeten te noemen dat hij op een gegeven moment prinsheerlijk in de kinderwagen zat, zichzelf ondertussen "baby" noemend.

Boodschappenlijstje

 Omdat het handig is om van houdbare etenswaren een standaard voorraad aan te houden, staat dat bij ons op een (Excel-)lijstje. Per artikel staat aangegeven hoeveel er in voorraad zou moeten zijn. Ik hoef dus met het lijstje in de hand alleen maar langs de voorraadkasten en de koelkast te lopen om te checken hoeveel we nog hebben en hoeveel er dus bij moet, waarbij er ook nog een volgorde is, zodat ik niet steeds heen en weer hoef. Voor de boodschappen die ik nog "live" bij de supermarkt haal i.p.v. laat bezorgen, gebruik ik trouwens de volgorde zoals die in de winkel ligt, want ik loop liever thuis een beetje heen en weer, dan in de supermarkt. Als dat lijstje ingevuld is, komen er nog de eenmalige dingen bij die we bijv. nodig hebben voor recepten die we willen uitproberen, maar op deze manier is het meeste denkwerk voorgekauwd, en dat is best handig!

Mee naar de vergadering

 Tim heeft gisteravond voor het eerst een vergadering bijgewoond. Hij is bijna acht weken oud, maar dat is daar de ideale leeftijd voor, want:

• niemand vindt het erg als je tussendoor af en toe wegdommelt
• als je maar af en toe je een goedkeurend of afkeurend geluid laat horen
• je mag je moeder meenemen
• en je mag ongegeneerd drinken als de anderen niets krijgen
• je mag op schoot bij de leden van de vergadering
• iedereen vindt je aardig
• je hoeft niet zelf te rijden, maar je wordt gebracht en gehaald
• je hoeft de vergadering niet te verlaten om eens uitgebreid te poepen
• ook niet om daarna weer schoongemaakt te worden
• het wordt gemakkelijk geaccepteerd dat je niet weet waar het over gaat
• of dat je de stukken niet gelezen hebt

Bijna vergeten, maar niet minder gewaardeerd: je krijgt ook nog cadeautjes van de anderen! Alle GMR-leden bedankt voor de leuke truitjes en stoere romper!