Vanmorgen kwam het onderwerp liegen ineens weer eens in mijn gedachten langs. Wat klinkt dat slecht, liegen! Het kan ook zachter: creatief omgaan met de waarheid bijvoorbeeld. Of gooien met de bijbeltekst: wees niet al te rechtvaardig.
Het mooie van persoonlijke ontwikkeling is dat alles voortdurend verschuift, waardoor er nieuw licht schijnt op oude plekken. Of misschien scheen dat licht er vroeger ook al, maar had het een andere kleur. Ik heb wel eens gehoord dat ouders hun kinderen op school ziekmeldden omdat ze naar een activiteit van de kerk wilden die werd gehouden tijdens schooldagen. Dat waren de rekkelijken. Dat heb ik zelf nooit willen doen, ik was zelf meer een van de preciezen. De enige keer dat ik bijzonder verlof heb aangevraagd omdat ik samen met mijn dochter naar de vrouwenconferentie in Noorwegen wilde, kreeg zij vrij van school. Dat was nog best bijzonder, want de school zelf gaf me weinig kans, maar ze hebben het toen aan de leerplichtambtenaar gevraagd.
Een ander voorbeeld: ons eerste koophuis had een vrij lage zolder. Destijds kregen we te horen dat de enige dakkapel die goedgekeurd zou worden, er eentje was waarbij je binnen met je hoofd zo'n beetje tegen het plafond liep, vanwege de goedgekeurde hoogte. Na een tijdje verrezen links en rechts de dakkapellen om ons heen, maar allemaal toch net dat stukje hoger dan toegestaan, met als groot voordeel een stukje lucht tussen je hoofd en het plafond. Wat bleek? Iedereen vroeg netjes de goedgekeurde dakkapel aan, maar bouwde vervolgens een andere. En de gemeente had niets door. Toen wij zelf toe waren aan een extra slaapkamer en een dakkapel wilden aanvragen, was de keus aan ons. Gelukkig waren wij eensgezind: wij wilden niet het één aanvragen en het ander bouwen, dus vroegen wij de hogere dakkapel aan. Het ging niet van een leien dakje, maar uiteindelijk is onze aanvraag toch goedgekeurd, omdat de reden voor de afwijzing niet meer geldig bleek: die was namelijk dat het mooiste resultaat er juist in bestond dat iedereen dezelfde dakkapel had...
Toen ik hierover aan het nadenken was, kwamen de rekkelijken en de preciezen ook weer voorbij. En daarmee mijn besef dat mijn visie toch is veranderd. Niet dat ik nu ineens van een aardig precieze meer rekkelijk ben geworden. Maar ik keek er ineens op een nieuwe manier naar. Ik zag ineens dat er in wezen niet zoveel verschil zit tussen de rekkelijken en de preciezen. Ik zag het conflict dat huist onder de vraag of iets nou wel of niet mag. De wederzijdse veroordeling. Het denken dat het één beter is dan het ander. Ik dacht na over onbewuste patronen, en over wat je voorleeft aan je kinderen. En waarom. Voelde ik me als precieze beter dan de rekkelijken, en al helemaal omdat ik via de eerlijke weg toch had gekregen wat ik wilde, nu opende zich een nieuwe laag van bewustzijn.
Hoe belangrijk is het om te beseffen dat wat ik doe, dat ik daarmee mijn kinderen als het ware programmeer. Als ik heel graag wil dat ze naar de activiteit van de kerk gaan en ik meld hen daarom ziek op school, dan krijgen ze waarschijnlijk het warme gevoel dat ik hen gun wat zij willen, en dat ik daarom bereid ben om wegen te gaan die je 'normaal gesproken niet zou bewandelen'. Maar ik leef hen óók voor dat het oké is om te liegen om te krijgen wat je wilt hebben. Met daaronder een hele berg aan (voor)oordelen over de wereld om ons heen.
Het zou veel oplossen als we iedereen zouden behandelen zoals we zelf behandeld willen worden. Ook de werkgever, de bouwcommissie en de leerkracht. Het mooie is dat ook dit iets is waarin je je leven lang kunt doorgroeien!
