Over latten leggen - hoog en laag

Na een verbouwing van ruim drie maanden (door de aannemer), die voor de bouwvak redelijk ver af was, en grootse plannen die wij zelf allemaal zouden afronden voor de aanstaande bevalling, en na de weken die op de bouwvak zijn gevolgd, waarin we stap voor stap de grootse plannen zijn gaan realiseren, is het tijd om tot het nuchtere besef te komen dat niet alles op tijd af zal komen. Het gewone leven is inmiddels ook weer begonnen, met alle eisen die daardoor aan ons gesteld worden, en er is gewoon niet zo heel veel tijd beschikbaar voor het maken van kasten, behangen, vloeren leggen, naaien van gordijnen, etc., laat staan voor het elke keer naar de stad rijden om weer wat uit te gaan zoeken. Ik heb ontdekt dat het veel prettiger werkt om onszelf voor één dag een (haalbaar) doel te stellen, dan te gaan jagen om zoveel mogelijk van de enorme berg werk die er nog ligt, weg te werken. En hoe prettig het is om dat doel ook te halen, misschien zelfs een bonusklusje te doen. Kortom: leg wel een lat, maar op de juiste hoogte! 

Max slaapt

 \En zo vonden wij hem in zijn bedje; kennelijk had hij eerst zijn broek uitgetrokken, en daarna weer aangedaan. Net een zeemeermin!

Klein of groot?

 Als je hem zo ziet lopen - twee turven hoog - dan is hij nog zo ontzettend klein. Hij past nog makkelijk in maatje 80, hoewel hij over twee weken zijn tweede verjaardag viert. Maar van luiers heeft hij maat maxi, en dat klinkt al best groot. Zelf vindt hij zichzelf al heel erg groot. Hij wordt boos als ik hem wil voeren, en inderdaad: hij kan het meestal ook best zelf. Ook kan hij zelfstandig de vaatwasser aanzetten, en de wasdroger. Hij kan met het spuitpistool van de compressor lucht spuiten, of met een rondslingerende boor boren. Heel handig, want dan horen wij gelijk waar hij zit. Een paar weken geleden kreeg hij zomaar een hogedrukspuit van iemand anders aan de praat, tot zijn eigen schrik trouwens.

Slim is 'ie ook: vandaag wilde ik hem verschonen, maar liep hij bij me weg toen ik hem riep. Marco gaf hem een boekje: "geef maar aan mama". Had 'ie gelijk door wat daarachter zat: hield hij het boekje zo dat ik er nét bijkon, en wilde toen snel wegrennen...

Samen lagen we vorig jaar in het ziekenhuis in Noorwegen, omdat hij met z'n tien maanden een grote kop kokendhete thee over zich heen had getrokken. Na de eerste grote schrik en pijn heeft hij er zelf gelukkig geen last meer van gehad - hooguit was het lastig dat het verband elke dag verwisseld moest worden, en hij daarbij niet mocht bewegen, dus vastgehouden moest worden. 

Wat is het toch een heerlijk mannetje, en wat heeft hij een leuke leeftijd: volgend jaar is hij van zijn troon verstoten door zijn kleine broertje dat er nu nog niet is, en horen we waarschijnlijk vaker ergens in huis, op een heel boze toon: "Max!"

Wat een ochtend

 Nadat gisteren het lesrooster kon worden opgehaald, is de middelbare school vandaag weer met de lessen begonnen. Wel even wennen! Onze drie oudsten moeten op dinsdag alle drie het eerste uur (8.20) beginnen, dus Bente en Anton gaan ongeveer om 7 uur weg, Bram later, want die fietst harder. Om op tijd terug te zijn voor eventuele door-de-wekker-heen-slapers, had ik mijn eigen wekker voor de krantenwijk gezet op... 5.40 uur! En dat bleek nodig, want tegen kwart voor zeven moest ik Anton nog uit bed roepen. Het is altijd een hele opluchting als ze de deur uit zijn, en dat memoreerde ik even voor mezelf in de drukte van het op tijd wegkrijgen van de lagere-schoolkinderen: "Bram is weg, ..." Zegt Ben: "Nou, dan moeten we hem gaan zoeken!" Trots was ik op Casper en Friso, die uit zichzelf hadden onthouden dat ik een paar dagen geleden had gezegd dat degene die het laatst in de auto stapte, een prijs zou krijgen van mij. Het was namelijk elke keer weer geduw en getrek om als eerste in de auto te komen (van Casper), en een gehuil omdat het weer niet gelukt was (Friso). Stonden ze bij de open autodeur, net als Buurman en Buurman: "Na u" - "Nee, na u!". Van mij verdienen ze allebei een prijs. Hidde fietst naar school, want dan kan hij in de lunchpauze thuis komen eten, en verdient hij het overblijfgeld. Omdat hij veel mee moest nemen: schooltas, zwemtas mét kleding, had ik gezegd dat ik die tassen wel mee zou nemen - en toen stonden ze dus nog in de gang toen ik weer thuiskwam... Vlug weer terug naar school: reed de zwembus nét weg! Achter de bus aan naar Lopik (8 km), want ja, het was mijn eigen schuld... Gelukkig was Hidde meegekomen met de bus, en niet op school gebleven! En toen was het tijd voor een kop koffie samen met de andere thuisblijvers: