Uithuisplaatsing - alweer verlenging

De tijd gaat snel - dat weten we allemaal. Voordat je het weet ben je weer een half jaar verder, ook als je met een uithuisplaatsing te maken hebt. Voor de kinderen voelt het trouwens heel anders, daar is elke dag dat ze niet lekker in hun vel zitten een dag te veel - en dit besef zorgt dan weer voor frustraties bij de volwassenen die eigenlijk gewoon heel graag willen dat alles helemaal in orde komt.

Het werd dus zomaar ineens januari 2020 en er was weer een nieuwe zitting. Met nieuwe voogd plus collega, en ons tweeën.

Deze keer sprak de rechter voorafgaand aan de zitting met drie van de kinderen, want in de tussentijd was een van de kinderen 12 geworden. Dit was ook de dag dat de kinderen hun vader weer voor het eerst zagen sinds hij hen had gemeld dat hij hun vader niet meer kon zijn. Dat was dus eigenlijk best spannend!

De pleegvader van genoemde junior was ook meegekomen, en hij mocht ook bij de zitting zijn.

Tijdens deze zitting ging eigenlijk het gesprek van een half jaar geleden gewoon verder waar we waren gebleven. We kregen beiden de gelegenheid om onze visie te geven op het geheel, en de rechter boog zich wat meer over elk kind afzonderlijk, hun individuele behoefte en gevoel. Ik vond het zelf erg fijn, ik had echt het idee dat ze wist waar ze het over had, dat ze balans bracht in het geheel, óók in de verzoeken die er lagen vanuit de (vorige) voogd, en ze besloot om de uithuisplaatsing van de oudste zoals aangevraagd inderdaad te beëindigen (geleidelijk aan), en de anderen niet met een heel jaar, maar met een half jaar te verlengen. Ze wilde op de hoogte gehouden worden van hoe het ging om zo over een half jaar opnieuw een goede afweging te kunnen maken.

Al met al gaf dit een heel prettig gevoel.