Vorige week schreef ik dat ik de pleegzorginstelling had gemaild wat ik vond van hun beleid. Daarbij noemde ik ook wat André Rouvoet had gezegd, dat ouders niet de maatregelen moeten aangrijpen om het kind fysiek contact met de andere ouder te ontzeggen.
Ik kreeg vrij vlot een uiterst vriendelijk antwoord van de begeleider, waarin werd uitgelegd dat het iets anders is als je kinderen uit kwade wil het contact met de ouder ontzegt, dan wanneer je dat doet omdat je je aan de voorschriften van de overheid wilt houden.
Hoewel ik helemaal begrijp waar deze houding vandaan komt, komt het me nu des te absurder voor. Het doet me denken aan de time-out die aan kinderen wordt gegeven - ga jij maar even op de trap zitten - en waarvan Alfie Kohn uitlegt in zijn boek 'Onvoorwaardelijk ouderschap' dat je hiermee het kind eigenlijk je liefde ontzegt. Wat niemand wil uiteraard! Natuurlijk begrijp ik dat er veel mensen zijn, ook professionals, die nog wel geloven in deze manier van voorwaardelijkheid, uit volkomen oprechte overtuigingen.
Hoe volkomen oprecht, bleek uit de mail die ik na de wandeling met mijn zoon kreeg, waarin gevraagd werd hoe het was verlopen. Ik vond dit bijzonder attent, vooral omdat deze pleegzorgwerker er niet in de eerste plaats voor mij is, maar om het pleegouderstel te begeleiden.
Al met al ben ik gek genoeg dankbaar voor wat er gebeurt. Voor de inzichten die ik opdoe, en dat ik zonder oordeel kan kijken naar mensen die het anders doen. Uiteraard speelt het vooruitzicht dat ik binnen afzienbare tijd deze zoon weer helemaal zelf mag opvoeden, daarbij een grote rol...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten