Mijn blogjes lenen zich kennelijk niet zo makkelijk voor reacties. Dat kan ik helemaal begrijpen, er zijn ook blogs die ik zelf lees en waar ik elke keer terugkom omdat ik het zo boeiend vind om te volgen, maar waar ik ook lang niet altijd een reactie achterlaat.
Des te fijner vind ik het om toch af en toe een reactie te krijgen die mij een hart onder de riem steekt. Zo verzekerde een bloglezeres mij na het blogje over de coronamaatregelen dat het goed komt. (Dat was niet zozeer wat mij zo goed deed, maar wel dat zij schreef hoe herkenbaar mijn ontwikkeling voor haar is - daar word ik echt ontzettend dankbaar van!)
Nou, dat het goed komt, dat klopt. Ik had er al eerder over willen schrijven, maar aangezien ik nog middenin alle ontwikkelingen zit, is het niet zo makkelijk om te weten wat ik precies wel en wat (nog) niet kan schrijven.
Lange tijd heb ik uitsluitend te maken gehad met hulpverleners en verzorgers die er voor mijn kinderen waren. De Kinderbescherming is ervoor om te zorgen dat kinderen op een veilige plek wonen. De voogd handelt op gezag van de Kinderbescherming, en heeft de focus daar dus ook op. Mijn hele traject dat achter mij ligt, mijn persoonlijke ontwikkeling, is buiten de voogd omgegaan. Natuurlijk heb ik mijn innerlijk ook altijd met de voogd gedeeld, zo kon zij (en haar opvolgster ook) mijn groei volgen. Dat wilde echter niet zeggen dat zij kon besluiten om de kinderen bij mij terug te plaatsen, want daarvoor is nodig dat er door professionals naar mij wordt gekeken in hoe ik met de kinderen omga.
De tijd dat deze professionals nog niet in zicht waren, was eigenlijk best lastig. Hoewel ik van de begeleiders bij de instelling waar mijn pubers woonden, veel positieve feedback kreeg, en hen ook als klankbord kon gebruiken voor mijn andere kinderen, had ik ook met twee compleet verschillende instellingen te maken die voor mijn jongste kinderen de zorg hadden gekregen. Met alle bijkomende lastigheidjes erbij. Het voelde vaak alsof ze mijn kind tegen mij moesten beschermen. Dat ik het niet goed deed, en met argumenten die mij heel krom voorkwamen. Over het ene kind kwam kritiek op mij over dingen die het andere pleegouderpaar bij mijn andere kind nog veel "erger" deed dan ik. In het begin werd ik hierdoor ook echt heen en weer geslingerd, totdat bij mij het kwartje viel en ik veel zekerder ben geworden over mijn gedrag, óók als daar kitiek op kwam.
Een paar weken geleden is zeer intensief contact begonnen met een van de nieuwe professionals, die werkt voor een van de instellingen en die het terug-naar-huis-traject van een van de kinderen begeleidt. Het was de bedoeling dat zij ons samen zou komen observeren, maar door de maatregelen rondom corona is het gebleven bij telefoongesprekken. Toch heeft dit al heel erg veel opgeleverd. Zij was de eerste die zich interesseerde in mij als persoon, de metamorfose die zich heeft voltrokken, en alles daaromheen. Zij is ook christen, dus gelukkig klonk het haar bijvoorbeeld niet zo vreemd in de oren dat ik leef in vertrouwen.
En deze week is óók de begeleiding gestart vanuit Eleos. Hier heb ik echt heel erg naar uitgezien, want deze instelling is er voor ons als geheel, en niet voor één kind apart. Ze zijn er voor mij, en ze zijn er voor de kinderen. Dat het Eleos is geworden, heb ik te danken aan de gezinsvoogd. Het ligt haar óók op het hart dat dit zo snel mogelijk van de grond komt, en zij heeft een rondje gemaakt langs meerdere instellingen toen bleek dat het maatschappelijk werk van IJsselstein zelf nog een te lange wachtlijst had. Ik denk dat het juist de bedoeling was. Eleos is een christelijke organisatie, en de twee dames die aan ons zijn toegewezen, hebben dezelfde klik met mij als de professional uit de vorige alinea. We hebben een buitengewoon prettige telefonische intake van 2 uur gehad, en ik ben zeer benieuwd naar hoe het verder gaat!
Nu heb ik echt het gevoel dat we in de volgende fase zijn aangekomen, en begin ik me mentaal voor te bereiden op een heel nieuwe dag- en weekindeling hier in de flat.
PS Ik kan me voorstellen dat mensen vragen hebben over de rol van de vader van deze kinderen. In mijn blogs is hij de grote afwezige, dat is vooral omdat ik denk dat hij het niet leuk vindt als ik over hem schrijf.
Deze keer maak ik een uitzondering, al is het in een PS. Op dit moment speelt hij helemaal geen rol in ons leven. Hij is er nog niet klaar voor om in contact te komen met mij, en ook heeft hij zich teruggetrokken uit het leven van de kinderen. Ik weet dat hij heel veel van hen allemaal houdt (en voor wie het vatten kan: en in principe eigenlijk óók van mij) maar ik denk dat hij niet weet hoe hij dat vorm kan geven. Ik hoop van harte voor hem en voor ons allemaal dat hij zijn weg hierin zal vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten