Als je kinderen uit huis worden geplaatst, is dat uiteraard hartverscheurend. Ik geloof echt dat alle betrokken professionals zich bewust zijn van de emoties die hiermee gepaard gaan bij ouders en kinderen. Wat ik óók denk te hebben ervaren, is dat hulpverleners soms dermate 'geprofessionaliseerd' zijn, dat ze wat raakvlakken missen met de belevingswereld van de gezinnen waar ze zo hun best voor doen. Daardoor komt sommige informatie anders over dan wellicht bedoeld.
Mijn eigen ervaring hiermee is dat ik een totaal verkeerde verwachting blijk te hebben gehad over de termijnen. Ik denk dat dit niet zo raar is, die verkeerde verwachting. Als de rechter een uithuisplaatsing uitspreekt van een half jaar, ook naar de kinderen toe, dan lijkt het mij heel logisch dat bij iedereen de hoop leeft dat er na een half jaar een oplossing is. Maar na dat halve jaar waren we eigenlijk nog geen steek opgeschoten, en dat kwam naar mijn beleving grotendeels doordat ik nog steeds geen eigen woning had. Dat werd mij ook gezegd, ook als ik vroeg wat ik kon doen: zorg jij nou maar voor een eigen woning.
Toen ik eindelijk de woning had, leefde ik dus in de verwachting dat de kinderen bij mij konden wonen. Dat bleek helemaal niet zo te zijn. Pas als je een eigen woning hebt, wordt er bij een uithuisplaatsing gekeken naar de mogelijkheid om kinderen terug te plaatsen, zo blijkt. En wat ik héél graag van tevoren had willen weten, is op welke manier er dan wordt onderzocht of je kunt zorgen voor een stabiele situatie. Dat je dan op een wachtlijst komt, en dat het lang kan duren voordat je aan de beurt bent.
De laatste dagen worstel ik hier ontzettend mee. Want, hoe groot ook mijn vertrouwen is op God, dat Hij de touwtjes in handen heeft, en dat alles, ook deze slopende tijd, een plek heeft in Zijn plan, ik ben ook gewoon een moeder voor wie het allemaal wel héél lang duurt.
Ik sprak hierover met een van de begeleiders van de woonplek van een van mijn kinderen. Zij suggereerde dat voogden een beetje uit het oog verliezen dat ouders niet op de hoogte zijn van 'hoe het gaat'. Dat ze zaken als bekend veronderstellen. En dat dit o.a. kan zorgen voor miscommunicatie.
Nou denk ik niet dat veel voogden en andere hulpverleners dit blog lezen, maar ik denk dat dit iets is wat op ontzettend veel terreinen een rol speelt: communiceren vanuit je eigen belevingswereld, en denken dat de ander het zo opvat als je het bedoelt.
Laat dat nou een les zijn die ik zelf ook ter harte kan nemen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten