Bij de ander komen

 Het wordt me steeds duidelijker hoe mooi het leven kan zijn als je in staat bent om bij de ander te komen. Onder andere een film heeft me hiertoe gebracht, de film heet What dreams may come, met Robin Williams. 

De film gaat over het hiernamaals en bevat een aantal interessante gedachten over het hoe en waarom van het hiernamaals op zich. Mocht je een beetje op mij lijken, vind je het vast leuk om de film te bekijken. Het thema waar ik nu over schrijf, loopt als een belangrijke verhaallijn door de film heen. De hoofdpersoon Chris, overlijdt en komt in de hemel terecht. Zijn vrouw Annie blijft ontroostbaar achter. Hij wil haar troosten, maar zij voelt hem niet. Zij wil zo graag herenigd worden met Chris dat zij zelfmoord pleegt. Maar wat zij niet wist, is dat mensen die zelfmoord plegen in een ander deel van de hemel komen, een deel zonder kleur en zonder geluk. Chris, die dit van een van zijn gidsen hoort, besluit om zijn vrouw te gaan zoeken. Hij vindt haar, maar zij herkent hem helemaal niet. Hij wil haar overhalen om met hem mee te gaan naar zijn kant van de hemel, waar het wonderbaarlijk mooi is, maar ze ziet geen enkele reden om dat te doen met iemand die voor haar een vreemdeling is. Hij wil haar overtuigen door te vertellen over hun gezamenlijke leven, maar het komt niet aan. Uiteindelijk weet hij nog maar één manier om haar zijn liefde te betuigen, en dat is bij haar te blijven, in de grauwte van haar omgeving. En dat blijkt er nou net voor te zorgen dat zij hem wél herkent, en dat ze toch samen in het hemelse paradijs kunnen wonen.

Ik herken dit thema als iets waar ik nog veel uit kan halen voor mezelf. Dat er een manier is om anderen - mijn kinderen vooral - te helpen om uit destructieve patronen te komen, maar niet op de manier die voor de hand ligt: "jij doet iets niet goed en ik wil je helpen om het wel goed te doen - jij moet veranderen - als je verandert word je gelukkig" etcetera etcetera. Dit thema, van complete acceptatie en bij de ander komen, komt ook naar voren in het boek Son-Rise dat ik aan het lezen ben, en waarin de ouders van het autistische jongetje Raun zijn wereld gaan verkennen omdat het kennelijk niet mogelijk was dat Raun hún wereld betrad. En hoe tegenstrijdig het ook klinkt, ook hier zorgde juist deze volkomen acceptatie ervoor dat Raun zich wél ging ontwikkelen.

Ongelooflijk he! En zo ontzettend mooi.