Wat ik heel erg lastig heb gevonden om te gaan snappen, is hoe het nou zit met loslaten of juist handelen. Als de uitkomst van helende sessies is dat het allemaal goed is zoals het is op dit moment, dan ben ik weliswaar mijn frustratie kwijt over dat het niet anders is, maar moet het dan zo blijven? Mag ik er niets van vinden?
Nog steeds vind ik dit vaak lastig. Nu met de coronamaatregelen bijvoorbeeld. Een van de instanties heeft al bepaald dat de pleeggezinnen die bij hen aangesloten zijn, de deuren dicht moeten doen voor de biologische ouders. Dat betekent dat de omgang zoals we die hadden, waarin hele dagen zijn opgenomen, per direct is afgekapt. Ik ben hier ontzettend boos over geweest. En verdrietig. Want ik hoor óók dat je best op bezoek mag gaan, mits je je aan de regels houdt. En ik hoor óók dat kinderen van ouders in de vitale beroepen elke dag naar de opvang mogen, waar ze wellicht ook verschillende begeleiding treffen. En ik weet óók dat het helemaal niet eens de bedoeling is dat niemand meer besmet wordt, "alleen maar" dat het er niet te veel ernstige gevallen tegelijk komen, zodat er voldoende behandelcapaciteit blijft.
Wat ik in elk geval wél weet, is dat wat er nu zorgt voor onrust in mijzelf, dat ik daar wat mee kan. En dus heb ik mijzelf een helende sessie gegeven. Daarbij heb ik mijn frustraties, boosheid en verdriet gewoon de ruimte gegeven. Het was eigenlijk heel interessant om te merken dat mijn boosheid zich verplaatste, omdat ik besefte dat bijvoorbeeld de pleegouders óók niet zelf hiervoor hebben gekozen. Het is voor hen besloten. Dus gaat de boosheid richting de instantie. Maar die instantie moet niet alleen voor mijn situatie beslissen, maar voor alle pleeggezinnen, en ik denk eigenlijk dat ze gewoon hun best doen en proberen overal rekening mee te houden. En zo'n beslissing ook niet zomaar nemen. En dan gaat de boosheid richting God. Omdat Hij dit allemaal heeft toegelaten. En dan verdampt mijn boosheid, want God antwoordt ook. Hij wil mij helemaal niet straffen of zo.
En als ik kijk naar wat ik écht wil - contact met mijn kind - dan zijn er ook manieren waarop dat wel kan. Zo heb ik zondag een Zoom-meeting met mijn kind gehad. We hebben benoemd dat we allebei emoties hebben over de maatregelen, maar dat we mogen accepteren wat er voor ons is besloten. En we hebben een spelletje gedaan. Hij zat alleen op zijn kamer, dus het was echt één op één contact, en dat was waardevol.
Hier is nog veel meer over te zeggen, maar ik houd niet van lange lappen tekst. Wie weet een andere keer verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten