Daar zeg je me wat. Emoties tonen, dat is nogal een hoofdstuk. Emoties begrijpen, emoties toelaten, de hele bups.
En als je dan zelf met veel moeite eindelijk doorhebt hoe belangrijk het is dat je je eigen emoties niet tegenhoudt, maar gewoon laat komen, zodat je gaat ervaren dat ze daarna echt weggaan in plaats van te blijven hangen en voor een steeds grotere druk zorgen, ga je beseffen dat dit HET grote probleem is van het hele gezin.
Dat de kinderen zo weinig (of helemaal geen) emotie toonden toen ze zomaar bij hun ouders werden weggehaald en op andere plekken bij wildvreemde mensen werden ondergebracht, dat vond de voogd vreemd.
Maar toen een van de kinderen op school niet altijd zo braaf en meegaand was, maar af en toe de aandacht trok met clownesk gedrag, dat vond ze ook vreemd. En de juf ook.
En zo kan ik een lange post schrijven, wat ik niet doe want ik wil het zo schrijven dat het niet al te herleidbaar is naar de kinderen.
Dat ik zelf zo weinig emoties toonde (de eerste helft van het hele traject tot nu toe), dat vonden ze vreemd. Maar als ik dan een keer wel liet zien hoe hoog het me zat, dan was dat weer vreemd.
Begrijp je mijn frustratie en verbazing? Juist mensen in de hulpverlening zouden toch moeten begrijpen hoe belangrijk is dat de apathie eindelijk verdwijnt? Dat je zou moeten staan te juichen als er ergens iets van emotie te bespeuren is?
Dr. Melillo schrijft in zijn boek Disconnected Kids, dat als kinderen (en dat geldt volgens mij net zo goed voor volwassenen) eindelijk de verbinding gaan maken die aan de basis van hun bestaan had moeten liggen, dat ze dan in een versneld tempo een gezonde ontwikkeling doormaken, inclusief bijvoorbeeld peuterpuberteit. Dat het dan heel fijn is, en toe te juichen, als een kind van 12 gedrag gaat vertonen dat bij gezond opgroeiende kinderen komt op 2-jarige leeftijd. En dat je ze ook zo moet behandelen alsof ze twee jaar oud zijn: hen laten uitrazen en niet berispen op dit gedrag. Dat ze dan pas de gelegenheid krijgen om ook weer door te groeien.
Ik ben ontzettend blij dat ik dit nu weet. Maar ik had het zo fijn gevonden als degenen die voor mijn kinderen zorgen dit ook wisten.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten