Had ik het maar eerder geweten?

 Gisteren vroeg een bloglezer of ik wel eens dacht: had ik dit maar eerder geweten, toen we nog bij elkaar woonden. Het antwoord is ja, dat heb ik heel erg vaak gedacht. Met mijn groeiende inzichten kwam ook het schuldgevoel regelmatig langs. Waarop ik dan weer de tijd nam om mezelf voor te stellen hoe het had kunnen lopen als....

Deze vraag kan ik over verschillende gebieden heen leggen: over het doen van mijn huishouden, over hoe ik met mijn kinderen ben omgegaan en over mijn huwelijk. Als ik geweten had wat ik nu weet toen ik nog kind was, dan was mijn hele leven anders gegaan. Alles. En dan bedoel ik echt alles.
Als ik geweten had wat ik nu weet in de tijd dat we als gezin bij elkaar waren.... daar heb ik veel over nagedacht. Wat ik nu in elk geval wel weet, is dat ik de scheiding niet had kunnen voorkomen.

Ik heb mijn leven lang gedacht, dat je voor een goed huwelijk maar één persoon nodig hebt. Dat het Gods weg was dat ik mijn eigen wil opgaf ter wille van de ander, en dat het dan altijd goed zou zijn tussen ons. Zelfvernedering, zelfverloochening, jezelf niet tellen, leven voor de ander, de ander, en nog eens de ander. En tenslotte de ander.
Nu, met mijn gezonde besef, zie ik hoe het is bedoeld. Ik zou precies dezelfde woorden kunnen gebruiken op een gezonde manier, behalve de bewering dat het dan altijd goed is tussen mensen. De juiste gedachte is volgens mij: als je zo leeft, dan ben je zelf gelukkig. Maar je hoort wat je hoort in de context van je eigen persoonlijkheid. En ik dacht het goede te doen. Doordat ik geen mening had, was er ook nooit een conflict. En ik dacht serieus dat we gelukkig waren met z'n allen.

Totdat ik "wakker werd", en zag hoe ongezond het allemaal was. Als ik de ik van nu plaats in de situatie van dat moment, dan had ik zeker een aantal zaken anders aangepakt. Ik zou niet eisen, verwachten of hopen dat mijn man ander inzicht kreeg, maar dat helemaal loslaten. Maar ik zou óók geen conflicten meer uit de weg gaan. Ik zou luisteren naar de stem in mijn binnenste, en daar trouw aan zijn. Nog steeds ben ik ervan overtuigd dat dit hevige escalaties zou hebben opgeroepen.

Om een goed huwelijk te hebben, moet er sprake zijn van wederzijdsheid. Ik kan alleen maar mijn eigen deel doen, de verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen aandeel. Maar ik kan het aandeel van de ander niet doen, ik kan niet zijn stappen zetten. En ik mag mij niet laten overheersen. Ik zie mijn scheiding niet als een vlucht, of als een onherroepelijke stap. Door Gods woord blijf ik tot de dood verbonden aan de man met wie ik trouwde. Ik zie de scheiding als een middel, om de vrijheid te krijgen om te mogen denken en keuzes te kunnen maken die beantwoorden aan de stem in mijn hart.

Dus... had ik het maar eerder geweten? Eigenlijk denk ik dat niet meer. Ik weet dat alles een plekje heeft in het grote geheel. Dat er voortdurend groeiend inzicht is. Dat op elk moment ook bij de ander inzicht kan groeien. Dat ik dit helemaal los kan laten, zonder verwachting of oordeel. Dat de situatie van dit moment is zoals het moet zijn. En dit geldt óók voor de situatie van mijn kinderen. Ik heb mogen leren om hen hun eigen pad te gunnen. Dat de omstandigheden waaronder zij leven uiteindelijk hun kracht zullen zijn.