Eindelijk is het zover. Onze achtste mag wennen op school. Er is lang naar uitgekeken (door hemzelf dan), en nu is het echt zo ver. Van diep in slaap schiet hij naar uiterst wakker als ik zachtjes vertel dat hij nu naar school mag. Vol van voorpret zoekt hij iets te eten en te drinken uit voor in zijn leenschooltas
(tja, hij is nog niet jarig, en met zoveel personen moet je ook wel iets te geven hebben allemaal!), waarop zijn naam al prijkt naast die van twee oudere broers
. In de klas wordt hij ineens verlegen. Gelukkig mag hij naast Ben zitten. Die zijn taak heel serieus opvat.
(Max, je moet wel recht op je stoel zitten, met je rug tegen de rugleuning. Max, je móet een werkje doen, ook als je het niet wilt). En Max zwaait me dapper uit, zonder één traan te laten.
Aan het eind van de ochtend halen Marco en ik hem samen op. Ik praat nog even met de juf, die me vertelt dat Max het niet zo makkelijk vond op school. Hij wilde niet op zijn stoeltje zitten, maar liever op de grond onder de tafel liggen. En een werkje maken - daar had hij niet zo'n zin in.
Hoe vaak heb ik ze ook al geprobeerd op deze spring-in't-veld voor te bereiden? Ze wist niet of hij volgende week dinsdag wel weer zoveel zin zou hebben om naar school te gaan.
Max weet het ook nog niet.
We zullen zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten