Mijn gezin is een stelletje lieverds. Krijgt hun moeder op vrijdag een dubbele oorontsteking, geeft niks, ze redden zichzelf wel. Marco kookt en ik kruip in bed. De hele zaterdag blijf ik boven, en dat is maar goed ook want de junioren beneden veranderen de hele verdieping in een soort zwijnestal. Maar, en dat is ook belangrijk, ze laten mij met rust en ik hoef lekker niks, alleen maar zwelgen in de pijn die blijft, ondanks maximale doses ibuprofen en paracetamol. 's Avonds ga ik met Marco naar de huisartsenpost, waar ik toch maar een kuur krijg. De volgende middag voel ik me weer wat opgeknapt gelukkig en kom beneden in een - verrassing!! - netjes opgeruimde kamer (en keuken)! Lief he.Bij binnenkomst in de kamer zeg ik: ik voel me alsof ik twee enorme (pijnlijke) ballen aan weerskanten van mijn hoofd heb. Zegt Bram, die aan tafel z'n broertje aan het helpen is met een surprise: 'maar het is nog geen kérst'!
Oei, lachen doet nog steeds pijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten