Achter de schermen

 Als je zoals wij met veel personen bent thuis, waarvan ook nog eens een groot deel nogal bewerkelijk is, dan is het niet zo gek dat er niet zoveel tijd over is voor andere dingen, zoals meehelpen in de kerk. Af en toe mogen we dan nog wel helpen met schoonmaken van de zaal, maar verder mogen we genieten van alles wat er voor ons gedaan wordt: het organiseren van het kerstfeest, het oefenen met de muziek, alles wat te maken heeft met het kinderwerk: clubavonden en kinderdagen, etc. etc. etc.

Gisteren mocht ik zomaar twee keer een kijkje achter de schermen nemen, en daar werd ik helemaal warm van:
Ik hoorde van een bespreking die er was geweest over hoe het kerstfeest dit jaar gevierd zal gaan worden. De mogelijkheid werd besproken om een diner te organiseren voor de volwassenen, 'maar', had iemand gezegd 'hoe kunnen we er nou voor zorgen dat Karien lekker ontspannen kan eten en zich niet de hele tijd met haar kinderen hoeft bezig te houden'? Kijk, daar word je nou warm van. En: 'hoe kunnen we er nou voor zorgen dat Casper het ook fijn vindt?' Daar word je zo mogelijk nóg warmer van!

Ja, die Casper, die houdt de gemoederen binnen de kerk ook flink bezig. Jongensclub of kinderdag (en daar zijn de ouders niet bij), hij krijgt het eigenlijk gewoon niet voor elkaar om netjes in de pas mee te lopen met de groep (wederom netjes gezegd). En ga er dan maar eens aanstaan als jonge jongens en meiden, die zich graag willen inzetten om het voor alle kinderen leuk te maken, en er dan zo'n nummer tussen hebben zitten!! Ik zou het best begrijpen als ze het bijltje in de ring zouden gooien... Gisteren was het weer zover. Op een gegeven moment werd het degene die naast Casper zat gewoon te veel. MAAR wat werd ik ongelofelijk blij toen ik hoorde dat hij (de begeleider dus) het niet op wilde geven, en persé wilde leren om zelf de oplossing te vinden!!

Er zijn best momenten geweest dat ik me erg alleen voelde in het zorg dragen voor Casper (Marco dan niet meegerekend natuurlijk). Hem ergens laten logeren, zodat wij een weekend weg kunnen? Geen vrijwilligers. Hem mee laten doen met dingen voor leeftijdgenoten hier in het dorp? Geen goed plan.
Wat is het dan geweldig om te merken dat je niet alleen bent, dat er mensen zijn die zich, net als wij, verdiepen in het kind Casper, die van hem houden en het niet opgeven als het heel moeilijk wordt!

Er is nog een (lange?) weg te gaan, maar zo zie ik het wel zitten!!