Vandaag postte ik onderstaand bericht op LinkedIn:
Hoe kun je gelukkig zijn als je vol zit met oordelen? Het grootste deel van mijn leven heb ik mijn geluk gehaald uit de gedachte dat ik het juiste deed, zonder te beseffen dat ik daarmee een oordeel had over mensen die het anders deden.
Toen ik niet langer meer om de les heen kon die het leven mij wilde leren, haalde ik er geen hulp uit als mensen mij vertelden dat het niet aan mij lag en dat mijn man een narcist was (overigens kwam dit niet vanuit de hulpverlening). Wel was het een opluchting om te ontdekken dat ik niet verantwoordelijk was voor zijn gevoel, en dat ik me nergens toe hoefde te laten dwingen. In het eerste ligt een oordeel, in het tweede ligt bevrijding.
Deze bevrijding heeft zich verder ontwikkeld naarmate ik meer van mijn oordelen onderkende, waarbij een heel belangrijke was dat een diagnose óók een oordeel is (wijze les van Marshall Rosenberg).
Bovenstaand proces staat beschreven in mijn boek "Ik dacht dat ik gelukkig was", dat vandaag uitkomt. Te bestellen in papieren vorm of als e-book via je favoriete boekenwinkel of -site, of via Uitgeverij Lente, klik hier. Hier is ook een mediakit te downloaden.
Er is geen officiële grootse boeklancering om verschillende redenen. Dit boek doet in stilte en rust zijn intrede in de wereld. Ik ben zo benieuwd wat het gaat brengen!
PS ik vond een review in de boekaankondiging die mij nog niet bekend was, maar waar ik ontzettend blij mee ben: Ongeveer 10 tot 15 procent van alle scheidingen is een vechtscheiding. Deze scheidingen kenmerken zich door hevige ruzies en geen enkel contact tussen de ouders. Met soms uithuisplaatsingen van de kinderen tot gevolg. De inzet van hulpverlening is geen garantie voor de oplossing van de problemen. Ik dacht dat ik gelukkig was is een doorleefd pleidooi voor onvoorwaardelijk ouderschap gebaseerd op geweldloze communicatie.
Toen ik niet langer meer om de les heen kon die het leven mij wilde leren, haalde ik er geen hulp uit als mensen mij vertelden dat het niet aan mij lag en dat mijn man een narcist was (overigens kwam dit niet vanuit de hulpverlening). Wel was het een opluchting om te ontdekken dat ik niet verantwoordelijk was voor zijn gevoel, en dat ik me nergens toe hoefde te laten dwingen. In het eerste ligt een oordeel, in het tweede ligt bevrijding.
Deze bevrijding heeft zich verder ontwikkeld naarmate ik meer van mijn oordelen onderkende, waarbij een heel belangrijke was dat een diagnose óók een oordeel is (wijze les van Marshall Rosenberg).
Bovenstaand proces staat beschreven in mijn boek "Ik dacht dat ik gelukkig was", dat vandaag uitkomt. Te bestellen in papieren vorm of als e-book via je favoriete boekenwinkel of -site, of via Uitgeverij Lente, klik hier. Hier is ook een mediakit te downloaden.
Er is geen officiële grootse boeklancering om verschillende redenen. Dit boek doet in stilte en rust zijn intrede in de wereld. Ik ben zo benieuwd wat het gaat brengen!
PS ik vond een review in de boekaankondiging die mij nog niet bekend was, maar waar ik ontzettend blij mee ben: Ongeveer 10 tot 15 procent van alle scheidingen is een vechtscheiding. Deze scheidingen kenmerken zich door hevige ruzies en geen enkel contact tussen de ouders. Met soms uithuisplaatsingen van de kinderen tot gevolg. De inzet van hulpverlening is geen garantie voor de oplossing van de problemen. Ik dacht dat ik gelukkig was is een doorleefd pleidooi voor onvoorwaardelijk ouderschap gebaseerd op geweldloze communicatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten