Ik ben opgegroeid met het idee dat je gevoel je bedriegt. Inmiddels denk ik dat je gevoel JUIST de waarheid spreekt - maar dan moet je wel goed begrijpen wat er met gevoel bedoeld wordt. Wat denken jullie?
In de eerste plaats is het belangrijk om te weten wat er eigenlijk bedoeld wordt met het woord gevoel. Als je zegt: ik heb het gevoel dat hij mij bedriegt, dan is dat helemaal niet wat in mijn optiek met gevoelens wordt bedoeld, maar dan is dat een verkapte beschuldiging. Als je zo redeneert, dan kan ik me voorstellen dat er wordt gezegd: het gevoel bedriegt.
Maar dan. Als ik ergens in de verte in mijn innerlijk een kriebel voel, en ga op onderzoek uit waar dat vandaan komt, dan blijkt altijd dat dit gevoel een waardevolle indicator is van iets heel erg belangrijks over mezelf. Een enorme kans voor groei.
Helaas heb ik dat tijdens het opgroeien nooit zo begrepen. Daarom had ik de gewoonte ontwikkeld om dat soort kriebels geen aandacht te geven. Niks mee te maken, we gaan over tot de orde van de dag. Nu weet ik dat ik in feite daarmee mijzelf ben kwijtgeraakt. Michelle van Dussendorp spreekt daarover, zie de vorige twee blogposts.
Ik vind het verdrietig dat er zo ontzettend veel miscommunicatie is. Als je ervan uitgaat dat we in wezen allemaal naar hetzelfde beeld zijn geschapen, en dus ook in wezen elkaar zouden kunnen begrijpen, dan zie je pas hoeveel ertussen is gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten