Ik fiets graag in mijn eentje een eind. Op de fiets kan ik mijn gedachten makkelijker ordenen en dingen in mezelf uitvechten. Trouwens ook als ik een lange wandeling maak, het liefst door de natuur. Deze keer maakte ik een fietstochtje naar de winkel waar ik mijn elektrische fiets had gekocht, omdat op een of andere manier de accu niet werkt.
Mijn gedachten gingen zo van het een naar het ander, tot ze bleven hangen bij de term "je ware aard laten zien". Wat is eigenlijk je ware aard? Ik hoor veel verhalen van mensen die dachten met de beste partner ter wereld getrouwd te zijn, die ook echt heel erg zijn of haar best deed om de ander gelukkig te maken, totdat diegene "zijn/haar ware aard liet zien". In dat geval wordt bedoeld dat de ware aard van de ander manipulatief, leugenachtig en gewelddadig was. Klopt dit wel?
Wat is eigenlijk onze ware aard? Toen ik een jaar of twintig was, en ik half Nieuwegein doorliep op weg naar mijn uitzendbaantje, dacht ik hier ook al over na. Ik dacht na over de mens in het algemeen, en ik zag dat de mensen het goed bedoelen. Dat mensen iets over hebben voor de ander, graag goed willen doen. Ik probeerde hierover later een gesprek met mijn moeder te voeren, maar mijn moeder was helemaal in shock na mijn beginzin waarin ik zei dat ik dacht dat de mens van nature goed was, en het goede gesprek dat ik graag had gewild kwam niet (het heeft tientallen jaren geduurd voordat ik mij weer tegenover mijn moeder zo durfde openen).
Ik neem het mijn moeder niet kwalijk, ik kan haar begrijpen en zelf heb ik dergelijke reacties ook wel aan mijn kinderen gegeven, maar dan over andere onderwerpen. Ik denk dat als wij echt in gesprek waren gegaan, dat we elkaar wel gevonden hadden, want het hangt er maar net vanaf hoe je het bedoelt, en welke termen je waarvoor gebruikt.
Toch vind ik het nog steeds een interessante vraag, wat onze ware aard is. Ik geloof nog steeds dat waar ik als twintigjarige over nadacht, dat de mens in de kern goed is. Goddelijk goed zelfs. Geschapen naar het beeld van God, liefdevol in de schoot van de moeder geweven. Over die goddelijke kern zit een dikke laag ... ja van wat eigenlijk? Ego? Geërfde of zelf ontwikkelde overlevingsstrategieën die anderen afstoten? Dat wat wij (erf)zonde noemen? Dat alles bij elkaar - of misschien wordt met dat alles wel hetzelfde bedoeld? Deze dikke laag maakt het soms bijna onmogelijk om te zien dat er toch echt een kern diep van binnen is waar een verlangen zit naar liefde en verbinding.
Voor mij is iemands ware aard altijd dat wat liefdevol en goed is (wat trouwens niet betekent dat het weeïg en zoetsappig moet zijn). En ik zie het ook. Als anderen klagen over iemand die stug is en niet in staat tot verbinding, dan denk ik aan die ene keer lang geleden dat ik zag dat hij zijn verdrietige zus liefdevol troostte, als eerste en enige binnen de familie. Dat is voor mij het moment dat hij in staat was om zijn "ware aard" te tonen. Nu ik ook in staat ben om op deze manier aan mijn (ex-)man te denken, komen er steeds meer situaties in gedachten waarin ik zijn "ware aard" heb gezien, herinneringen die ik koester, omdat ze er óók waren.
Het helpt om zo te kunnen kijken. En om te leren begrijpen waar gewelddadigheid echt vandaan komt (lees daarvoor alles wat je te pakken kunt krijgen over geweldloze communicatie).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten