Ons gezin had zo zijn tradities. Dit verhaal gaat over alcohol. Eigenlijk werd er bij ons thuis helemaal nooit gedronken. Zelf lust ik gewoon niets waar alcohol in zit, dat maakt het wel heel erg makkelijk. Maar met kerst was het wel zo feestelijk om mooie wijnglazen op tafel te hebben, en er waren een paar groten die een wijntje, of een glas cider, wel lekker vonden. Voor de jongeren kocht ik dan kinderchampagne of druivensap, maar als ze wilden, mochten ze óók een piepklein bodempje wijn of cider in hun glas. Zoiets was echt traditie geworden binnen ons gezin.
Onze jarenlange ervaring had mij geleerd dat de kinderen het óók gewoon niet lekker vonden en misschien kwam het juist door onze ontspannen houding dat ze geen bijzondere belangstelling voor alcohol ontwikkelden bij het groter worden. Een paar van degenen die nu boven de 18 zijn vinden het wel lekker. En dat mag.
En toen kwam het weekend tijdens de uithuisplaatsing dat ik de kinderen voor het eerst te logeren mocht hebben in mijn flat. Met volle teugen genoten we van elkaars aanwezigheid en van het gevoel dat het was 'zoals vanouds'. Er was een diner. En er waren twee (gekregen) flesjes bier in de koelkast, die ik aan geen enkele van de grotere jongens kwijt kon. Gebrek aan belangstelling. De jongste twee wilden het wel proberen. Ze kregen, geheel traditiegetrouw, allebei een klein bodempje bier in een glas. Voor mij no big deal en zij waren blij. Maar ze vonden het niet erg lekker.
Na het weekend ging iedereen weer naar zijn eigen adres. Ook de twee jongste jongens (de één 10, de ander 12). Eén van de twee vertelde zijn pleegouders enthousiast dat hij 'bier had gedronken', en toen waren de poppen aan het dansen. Tijdens de nabespreking van voornoemd weekend kreeg ik van de voogd op mijn kop. Het maakte niks uit dat ik dat biertje dat volgens mijn zoon gedronken was reduceerde tot het bodempje dat het in werkelijkheid was geweest, ik was fout. Volgens haar dan.
Na dat gesprek was ik even in verwarring. Ik was zó zeker van mijn eigen aanpak, en nu werd die zomaar van tafel geveegd. Ik praatte erover met een begeleidster van een van mijn andere kinderen. Zij dacht dat misschien 80% van de gezinnen in Nederland net zo zouden doen als ik, maar niet als ze onder het vergrootglas van jeugdzorg lagen. Dan zouden ze zich even inhouden. Ik vond dit geen aantrekkelijk idee. Ik wilde mezelf kunnen zijn, vergrootglas of niet. En ik wilde het als het moest tot aan de rechter verdedigen. En ik zei dat als een rechter zou zeggen dat mijn kind bij mij mocht wonen op voorwaarde dat er niet mocht worden genipt aan iets dat alcohol bevat voordat hij de leeftijd had, dat ik daar uiteraard in mee zou gaan, en me er ook aan zou houden, maar dat ik het er dan nog steeds niet mee eens zou zijn.
Morgen vertel ik hoe dit verhaal toch een positieve wending kreeg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten