Bij de rechtszitting in januari was behalve de uithuisplaatsing ook een ondertoezichtstelling uitgesproken. Dat betekende dat wij een toeziend voogd kregen, het eerste jaar was dat dezelfde als degene die daarvoor ook al met ons gezin bezig was vanuit Samen Veilig.
Van tevoren had ik een rooskleurig beeld van het hebben van een voogd. Ik wist dat de focus op het welzijn van de kinderen zou liggen, en daar lag mijn focus ook. Ik dacht dat de voogd zou bemiddelen tussen ons als ouders op de punten waar wij het grondig met elkaar oneens waren, en ik zag ernaar uit om deze onderwerpen onder de loupe te nemen.
Ook dacht ik dat de voogd ons zou helpen om te komen tot een ouderschapsplan, en dat ze Marco zou helpen om zich te houden aan zijn toezegging om psychologisch onderzoek te laten doen.
Als je leeft met bepaalde veronderstellingen, en je hebt dan in alle drukte korte gesprekken waarin er ook dingen worden gezegd die je op een bepaalde manier opvat, dan kan er makkelijk geruis ontstaan. Dit gebeurde bij mij ook. Nu denk ik dat het heel erg fijn was geweest als ik duidelijke uitleg had gekregen over wat we van een toeziend voogd mochten verwachten, en vooral ook wat niet. Dit was niet gebeurd, en daardoor was het onderling contact met de voogd de eerste maanden nogal ongemakkelijk. Mijn drang om alles in orde te krijgen, was groot, en de weken en maanden gingen voorbij zonder dat op bovengenoemde punten echt iets gebeurde.
Op een gegeven moment liepen mijn frustraties zo hoog op dat ik op zoek ging naar hulp. Ik belde met het AKJ, waar je advies kunt krijgen over moeilijke situaties binnen jeugdzorg. Daar kreeg ik goed advies, dat eigenlijk bestond uit het op een rijtje zetten van hoe je nou met zoiets omgaat. Mijn klacht was dat de voogd niet deed wat ze had gezegd te doen. Om zoiets als onderwerp voor een klacht te gebruiken, is het belangrijk dat het zwart op wit staat. Als het al niet in een mail of verslag stond, was het advies dus om via de mail te vragen wat de voogd zou doen. Dan had je iets om op te handelen. Als duidelijk is dat de voogd dingen zegt maar ze niet doet, kun je het gesprek aangaan, of je kunt een klacht indienen bij de leidinggevende van de voogd.
In een mail vroeg ik de voogd wat de stand van zaken was op de punten waar ik moeite had, en ik kreeg een antwoord terug waar ik eigenlijk niet zo goed raad mee wist.
In die tijd was ik nog niet zo mondig en assertief als nu. Ik vond het volkomen normaal dat ik mijn ervaringen met de leidinggevende van de voogd zou bespreken. Niet direct als klacht, maar meer om te laten weten waar ik moeite mee had. Gewoon open. Dus toen ik toch voor een gesprek bij Samen Veilig moest zijn, vroeg ik alvast bij de receptie naar het mailadres van de leidinggevende van de voogd. Ik had nog niet eens echt het plan om ook echt een mail te sturen, maar dan had ik het vast.
Waar ik niet op had gerekend, was dat de receptioniste aan de voogd vertelde dat ik naar dat mailadres had gevraagd. Dit gebeurde voor het gesprek waarvoor ik daar was gekomen, en toen de andere gespreksdeelnemers weg waren, vroeg de voogd of ik nog even kon blijven zitten. Ze vroeg waarom ik om het mailadres van haar leidinggevende had gevraagd, en toen hadden we dus zomaar onverwachts het gesprek dat nodig was om duidelijkheid te krijgen over mijn verwachtingen.
Een voogd is er niet voor om problemen tussen ouders te helpen oplossen, ook al zou dat dienen tot welzijn van de kinderen. Een voogd is er ook niet voor om een ouderschapsplan te helpen opstellen, dat is een taak voor de ouders zelf, en ook als één van beide ouders helemaal niets doet en communicatie weigert, dan nog is het de taak van ouders en niet van de voogd. En een voogd kan geen ouder dwingen om onderzoek te ondergaan.
Van dit nieuws was ik lichtelijk ontgoocheld. Want hoe moest het nu verder?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten