Over elk van de uithuisgeplaatste kinderen werden afspraken gemaakt over het onderlinge contact. Contact met beide ouders en contact met broers en zus. Uitgangspunt was dat er gekeken werd naar ieders persoonlijke behoefte, maar dat is nou net iets wat niet zo makkelijk is om te achterhalen als er een achtergrond is waarbij eigen behoeften geen rol van betekenis hebben mogen spelen. Want zo kijk ik ertegenaan. Ik kan me niet herinneren dat één van de andere gezinsleden een behoefte heeft geuit wat het onderlinge contact betreft. Maar zelf had ik wel een enorme behoefte aan contact.
Voor de kinderen boven de 12 was dat niet zo'n punt. Ze hadden mij regelmatig nodig als er vervoer nodig was, of als er iets moest worden aangeschaft. Af en toe bezocht ik hen waar ze waren en dan deden we een spelletje, maar het leukste contact vond ik het 'normale' contact, waarbij je een duidelijk doel hebt zoals samen een nieuwe zomerjas kopen. Of ondergoed. Daar genoot ik echt van.
Voor de twee die nog op de lagere school zaten, ging het anders. Voor het contact met hen werden duidelijke, vaste lijnen neergelegd. De bedoeling was dat ze eerst tot rust zouden komen, en daarna zouden we wel verder zien. Ik had voordat we dit gesprek hadden, goed nagedacht over wat ik zelf wilde. Wat ik het meest zou missen, was het naar bed brengen van de jongste. Hij was nog maar 9 jaar oud en het naar bed brengen was altijd een bijzonder moment geweest van open contact. Ik heb dus gevraagd of mijn bezoekjes aan hem op een tijd mochten zijn dat ik hem ook naar bed kon brengen. Dat mocht, één keer per week. Ik kwam dan om half 7 's avonds daar aan, na het eten, deed een spelletje met hem in de woonkamer bij de anderen van het gezinshuis, stuurde hem op tijd onder de douche en bracht hem rond 8 uur naar bed.
Over zijn iets oudere broer werden andere afspraken gemaakt. De pleegouders hadden hier zelf ook een wens, omdat zij beiden een baan hebben en zij opvang wilden hebben voor de woensdagmiddag. Afgesproken werd dat Marco en ik om beurten op woensdagmiddag bij onze zoon zouden zijn. Dat viel mij een beetje tegen, want dat was dan weliswaar een hele middag, uit school tot aan 17 uur, maar dan wel met twee weken ertussen. De voogd vond dat het voor onze zoon te onrustig zou worden als er meer contactmomenten werden ingebouwd.
Waar ik ook aan dacht, was dat de kinderen elkáár nu niet meer zouden meemaken, en dat leek mij een enorme ingrijpende verandering. Daarom heb ik voorgesteld dat ik de kinderen elke zondag bij elkaar zou brengen op de plek waar ik onderdak had gevonden. Gelukkig vond dit voorstel weerklank bij de voogd, zij het dat ze voor de jongste twee wilde dat dit één keer per twee weken zou worden.
En zo brak een intensieve tijd aan. Gek eigenlijk, want ik woonde inmiddels helemaal alleen en had alleen mezelf om voor te koken. En geen baan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten