Omdat de uithuisplaatsing in eerste instantie voor een half jaar was uitgesproken, moest de situatie na dat halve jaar opnieuw door de rechter worden bekeken. De zitting was op een zonnige zomerdag. Inmiddels was de oudste van de vijf minderjarigen van januari 18 geworden, wat betekende dat het niet meer over hem ging. De jongste twee waren nog onder de 12, die werden niet uitgenodigd voor de zitting. Met de andere twee pubers reed ik naar de rechtszaal in Utrecht.
Ik herinner me nog goed dat we eigenlijk best ontspannen waren. We besloten samen om te parkeren in de zone waar dit nog gratis was, en op die manier het dure centrumparkeertarief uit te sparen. Waar we dan na de zitting een lunch mee zouden kopen bij een winkeltje aan de Jutfaseweg. We namen lekker de tijd voor een zonnige stadswandeling van de auto naar de rechtbank. Voor de twee pubers was dit de eerste keer. Ze vonden het eigenlijk wel leuk. Bij de balie konden ze het wachtwoord voor de wifi ophalen en de eerste grapjes werden gemaakt toen we door de beveiliging moesten en alles wat metaal bevatte, apart door de sluis ging.
In de wachtruimte was plek genoeg voor alle partijen om op voldoende afstand van elkaar te gaan zitten. Voor onze zitting was er een heel groepje mensen aanwezig: Marco had een advocaat meegenomen, en vanuit Samen Veilig waren er twee mensen gekomen: onze voogd en een collega van haar die het contact met Marco zou gaan onderhouden. Er was ook een bevriend echtpaar aanwezig.
Eerst werden de beide jongens door de rechter gehoord. Zij nam alle tijd voor hen dus het duurde wel even. En daarna begon de zitting. Ik kan het me nu niet meer helemaal herinneren, maar ik weet nog wel hoe gespannen deze zitting verliep.
Ik had nog steeds geen eigen woning, dus eigenlijk stond de uitspraak al vast dat de uithuisplaatsing verlengd zou worden met nog eens een half jaar. Maar tijdens deze zitting ging het ook over onze wensen en plannen. We kregen beiden de tijd om ons hierover te uiten. Uiteindelijk wilde de rechter haar beslissing van de verlenging uitspreken en daarna afsluiten, maar ik wilde eigenlijk wel heel graag iets horen over wat ons te wachten zou staan. En wat de rechter toen zei, zal ik nooit vergeten: "het kan zomaar zijn dat u de kinderen krijgt toegewezen als u een woning heeft". Kijk, die stak ik in mijn zak! Deze zin, één keer uitgesproken zonder al te veel nadruk, heb ik in mijn hoofd ontelbare keren opnieuw afgespeeld, en is voor mij een baken geweest om mij aan vast te houden in de tijd die volgde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten