Voor de twee kinderen in de puberleeftijd werd vrij snel - ergens in december 2018 - een adres gevonden: een woon-zorginstelling voor jongeren onder de 18. Ondergebracht in een enorm gebouw, door de manier van bouwen (gasbetonblokken) helaas niet erg gezellig. Lange gangen met slaapkamers, oude toiletten en douches, en gelukkig wel een grote, lichte, gezellige woonkamer. Dat wisten we allemaal nog niet tijdens het eerste gesprek.
Dat kennismaken alleen al was een hele organisatie, net als alle afspraken waarvoor ineens oppas nodig was. We waren eigenlijk niet zo gewend om oppas te regelen, we deden het altijd gewoon zelf. Gelukkig hadden we een al wat oudere overbuurvrouw op wie de kinderen dol waren en die een klein beetje de functie van oma had (onze kinderen hebben al 7 jaar geen oma meer). Deze vrouw heeft vele malen voor de jongste jongens gezorgd als we een afspraak hadden - wie er op dat moment van ons tweeën ook thuis was en oppas nodig had.
Als ik terugdenk aan die dag, voel ik weer de inwendige chaos die er toen heerste. De pijn, de vastberadenheid, de wens dat anderen zouden zien wie hier de schuld aan had (oei.....). Een van de begeleiders van deze instelling vertelde me onlangs hoe zij het kennismakingsgesprek had ervaren. Zij zag twee ouders die allebei oprecht van hun kinderen hielden, en de beste oplossing wilden. In het gesprek konden we allebei zeggen wat we belangrijk vonden, we konden vertellen over deze twee jongens, wat het voor jongens waren, wat er bijzonder aan hen was, wat we dachten dat ze nodig hadden.
Over de datum van verhuizing werd gepraat. Ik voelde een enorme weerstand. De kerstvakantie kwam eraan, en ik had me er heel erg op verheugd om de dagen dat ik thuis was, super gezellig te maken. We zaten nog steeds in het vrijwillig kader, zoals dat zo mooi maar heel misleidend heet. Vrijwillig kader betekent dat je vrijwillig mag besluiten om in te stemmen. Doe je dat niet, dan kom je in een gedwongen kader waar buiten jouw gezag om dingen worden geregeld.
En dus verhuisden de twee pubers, kort na elkaar, naar de instelling. Ze wisten ook wel dat er nu geen andere oplossing was, maar o wat een stap.... Hen was verteld dat er één verzorgend echtpaar was, en alleen een paar meisjes die tot één ander gezin behoorden. Dit bleek niet zo te zijn. Vooral het feit dat er een steeds wisselend team van hulpverleners was, kwam hard aan. En ook waren er nog meer jongeren, met totaal andere gewoonten en ideeën over wat normaal was in taalgebruik, muziekkeuze, muziekvolume en tijd waarop het stil moet zijn.
Gelukkig mochten ze in de kerstvakantie gedeeltelijk thuis logeren en een kerstdiner meemaken. Ik heb aan die dag een geweldige herinnering. Alle kinderen waren er, ook de oudsten die al uit huis waren. Het diner was feestelijk, we genoten echt van elkaar, en ik maakte een groepsfoto van mijn negen kinderen, waarvan ik later een vergroting kon meegeven als ze allemaal een andere kant uit zouden gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten