Mijn grootste worstelpunt is of ik het woord narcisme zou gebruiken. Maar ook al staat dat woord niet in het woordenboek van mijn ideale wereld, het heeft wel een grote rol gespeeld in de afgelopen jaren van mijn leven en daar wil ik eerlijk over zijn.
Het lastige is dat ik het woord verbind aan degene met wie ik trouwde. Dat ik noch hem, noch de kinderen die wij samen hebben gekregen tekort wil doen doordat de term beschuldigend kan klinken. En dat is mijn bedoeling niet. Maar zoals ik zelf begrip heb gekregen juist door te durven denken, conclusies te durven trekken, sommige conclusies te durven loslaten, et cetera, en heb ervaren hoe heilzaam dit allemaal is geweest, wil ik dit opschrijven. Gewoon in alle eerlijkheid, en met respect voor alle anderen, en voor het stadium waarin zij zich bevinden.
Oké, narcisme dus. Het gebruik van dit woord is voor mij als een ballon die in mijn handen werd gelegd, die langzaam werd opgeblazen tot hij helemaal op knappen stond, werd dichtgeknoopt, een tijdje in mijn leven bleef hangen, en, zoals dat met ballonnen gaat, toch op een of andere manier lucht verloor en slapper werd en uiteindelijk in de prullenbak werd gegooid.
Als ik nu aan jullie alleen maar de uitkomst vertel: dat ik deze ballon in de prullenbak heb gegooid en dat verklaar met Byron Katie en Marshall Rosenberg, dan heeft mijn verhaal veel minder kracht dan wanneer ik ook het voorafgaande vertel: het krijgen van de ballon, het opblazen, het in mijn leven hangen.
Ik heb lang getwijfeld of ik dit kon. Om te oefenen, ben ik begonnen te schrijven in diverse Facebook-groepen waar ik lotgenoten ontmoette, maar onder een andere naam. Want ik wilde vooral mijn kinderen niet ergens mee opzadelen: "mijn moeder geeft mijn vader de schuld, ze zegt dat hij een narcist is en dat zijzelf alles goed doet". En juist omdat het deels waar was (ik zat in de periode dat ik hem zag als narcist), zou dat erg lastig te ontkrachten zijn, helemaal als zo'n kind dichtslaat en er niet over wil praten. Onder een andere naam voelde ik me toch vrijer, en het heeft me lange tijd geholpen. Nu geloof ik dat het tijd is om zelf open te worden. Dat betekent ook dat ik in de bewuste groepen uit de anonimiteit kom en als mezelf verder ga.
Het woord narcisme gebruik ik nog steeds, net als het woord codependentie. Het zijn beide (opvallend op elkaar lijkende) pakketjes met gereedschappen die mensen (onbewust) uitkiezen om zich staande te houden in het leven. Op dit moment vind ik dat het iets toevoegt om de woorden wel te gebruiken, omdat er zulke grote groepen mensen zijn die deze woorden als uitgangspunt gebruiken, en omdat ik graag contact met die mensen wil leggen. Daarom gebruik ik ook hun taal.
Goed, de basis is gelegd. Morgen vertel ik hoe de ballon in mijn handen werd gelegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten