Vorige week reed ik door een schitterend stukje Nederland naar een mevrouw die hulp nodig heeft bij het op orde brengen van haar huis. Door dit stukje Nederland had ik jaren geleden een keer een fietstocht gemaakt samen met mijn man, dus er borrelden allemaal herinneringen omhoog aan die dag.
Het gekke is dat als je geheeld bent van je (jeugd)trauma's, dat je dan op een volslagen andere manier terugkijkt naar jezelf én naar anderen. De fietstocht herinner ik me als één lange monoloog van mijn man, over zijn werk, terwijl ik er zwijgend naast fietste. Ik was er de vrouw niet naar om kritisch naar de situatie te kijken, te ontdekken dat er wat miste, en daar vervolgens voor te zorgen, dus het was een vreedzame dag. En het was best fijn om te fietsen. En het landschap was mooi.
Nu ik eraan terugdacht, tijdens mijn autorit over dezelfde wegen, zag ik hier met heel andere ogen op terug. Ik zag een echtpaar waar alle verbinding miste. Ik zag een vrouw die zich ergens bij had neergelegd en luisterde uit beleefdheid. Ik wil niet beweren dat ik hem niet liefhad - of liefheb -, maar zoals ik liefde nu begrijp, uit dat zich in een andere houding bij het luisteren.
En de liefde voor mijn eigen persoon - die ik toen nog moest ontdekken - zou ervoor kunnen hebben gezorgd dat ik opmerkte dat ik wat miste, en dan zou ik daar actief achteraan zijn gegaan.
Ik denk dat ik in de auto een traantje heb weggepinkt, om wat had kunnen zijn maar er niet was, maar het was niet meer uit schuldgevoel - daar ben ik gelukkig inmiddels overheen.
Ik vind mezelf een bevoorrecht mens, dat ik me zo mag ontwikkelen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten