Over mijn ouders

 Misschien heb je opgemerkt dat ik mijn vorige blogje het label "codependentie" heb gegeven. Daar wil ik het vandaag nog niet over hebben, wel wil ik alvast zeggen dat ik hier veel over zal gaan schrijven. Even heel kort: ik ben een groot deel van mijn leven codependent geweest, ben in korte tijd door het coachingstraject dat ik heb gevolgd emotioneel gezond geworden en heb uiteindelijk na psychologisch onderzoek de diagnose gekregen - waar ik super trots op ben! - dat ik voorheen codependent was, maar nu niet meer. (Of beter gezegd: ik heb wellicht een afhankelijke persoonlijkheid gehad, maar daar zijn nu hooguit nog de resten van zichtbaar. Ik gebruik de term codependentie omdat deze beter is ingeburgerd, maar helemaal correct schijnt het niet te zijn - kennelijk zijn dit twee verschillende 'stoornissen').

Het schrijven over ouders - in het bijzonder als je iets van hen gemist hebt - is ontzettend lastig. Ik houd heel erg veel van mijn ouders. Zij hebben hun leven lang hun uiterste best gedaan om alles zo goed mogelijk te doen, en ik weet dat ze van mij ook heel erg veel houden (mijn moeder leeft niet meer, mijn vader wel).

In mijn vorige stukje heb ik geschreven dat ik als ongeboren baby al had besloten om vooral lief te zijn en mijn ouders niet tot last. Dat is een heel ongezonde beslissing, maar dat wist ik niet. En het was al helemaal de schuld van mijn ouders niet. Door het zo op te schrijven neem ik de volle verantwoordelijkheid voor mijn eigen gedrag als klein wurmpje dat nog niet eens geboren was. Klinkt gek, maar het maakt mij nu sterk.

Nu, achteraf, weet ik dat ik veel gemist heb. Dat ik niet heb kunnen ontwikkelen op een emotioneel gezonde manier. Dat ik geen ruimte voelde voor mijn emoties, en voor het gemak daarom maar al mijn emoties negeerde.

Een van de lastigste dingen die ik geleerd heb in het traject bij mijn coach, was om mijn emoties in het algemeen te leren toelaten, en in het bijzonder de boosheid op mijn ouders dat ik als kind niet de begeleiding gekregen heb die ik nodig had. Het woord boosheid had een enorm negatieve lading voor mij en ik durfde lang niet te erkennen dat er toch boosheid in mij zat. Het gekke was, dat toen ik deze boosheid uiteindelijk ging erkennen en accepteren, dat deze als een soort gasexplosie langskwam en meteen weer weg was. Daarna kwam er ruimte voor begrip voor mijn ouders - het begrip dat ik hierboven heb beschreven, en dat inhoudt dat zij er helemaal niets aan hadden kunnen doen. Hoe hadden ze kunnen weten wat ik nodig had, als ze een kind zagen dat vrolijk haar eigen weg door het leven zocht? Ze waren heel erg blij met mij. Mijn broers vroegen vaak negatieve aandacht, en dan was zo'n makkelijk en lief kind daarnaast een hele troost voor ze. Nee, het klinkt misschien gek, maar ik zelf ben degene die mag leren wat ik nodig heb, en die daar zelf om kan vragen (dat is een les die ik nog steeds aan het leren ben, wellicht ga ik daar ook over schrijven!).

Ik kan hier nog een heel boek over volschrijven, maar voorlopig houd ik het hierbij. Ik hoop dat vooral duidelijk is geworden dat ik mijn ouders zie als liefdevolle mensen, bereid om hun eigen leven te geven voor hun kinderen. En dat ze altijd gedaan hebben wat ze op dat moment het beste achtten.
Komt dit bij jullie ook zo aan?