Huisarts(enpost)

 Wij hoeven bijna nooit naar de huisarts, dat is bijna jammer want het is een bekwame en aardige man. En als er dan een keer wel iets aan de hand is, dan is dat buiten huisartsuren. Zo ook gisterenavond.

Alle junioren lagen lekker te slapen, en ik was beneden aan het werken op mijn laptop. 
Opeens hoorde ik Ben huilen, hij bleek acuut heftige pijn in zijn buik te hebben, links onder in zijn buik. En omdat de junioren normaal niet van die aanstellers zijn, al helemaal niet acuut tijdens de slaap, nam ik Ben voorzichtig mee naar beneden, waar hij met een warme deken om op de bank mocht liggen. Marco kwam erbij, en samen probeerden we wat dingen uit: temperatuur (die was 35,7, zelfs een beetje koud), een zetpil paracetamol (hielp niet echt), en omdat hij het echt uitgilde als we hem van houding lieten veranderen, belden we dan toch maar met de huisartsenpost. En Ben mocht komen.
Gelukkig was het niet de blindedarm (die zit rechts), en ook niet de galblaas (die zit ook rechts). De arts dacht aan een ontsteking van de klieren in de buik (nooit van gehoord!), en hij gaf ons groot gelijk dat we waren gekomen ("mensen uit jullie buurt komen nooit voor niets"). Er was alleen weinig anders tegen te doen dan afwachten. Gelukkig viel Ben onderweg terug al in slaap, en hebben we hem de hele nacht niet meer gehoord. Vanmorgen vroeg stond hij alweer naast mijn bed om te vragen of hij naar beneden mocht, en hij wilde per sé naar school. Hopelijk blijft het zo!
Apart was wel dat er dezelfde avond nog meer kinderen met precies dezelfde symptomen bij de huisartsenpost waren binnengekomen: 's avonds wakker worden met acute heftige buikpijn links onder.

Inmiddels is Ben alweer een ochtend zonder problemen naar school geweest; in de pauze eet hij thuis een volkorentosti: