Als je hem zo ziet lopen - twee turven hoog - dan is hij nog zo ontzettend klein. Hij past nog makkelijk in maatje 80, hoewel hij over twee weken zijn tweede verjaardag viert. Maar van luiers heeft hij maat maxi, en dat klinkt al best groot. Zelf vindt hij zichzelf al heel erg groot. Hij wordt boos als ik hem wil voeren, en inderdaad: hij kan het meestal ook best zelf. Ook kan hij zelfstandig de vaatwasser aanzetten, en de wasdroger. Hij kan met het spuitpistool van de compressor lucht spuiten, of met een rondslingerende boor boren. Heel handig, want dan horen wij gelijk waar hij zit. Een paar weken geleden kreeg hij zomaar een hogedrukspuit van iemand anders aan de praat, tot zijn eigen schrik trouwens.
Slim is 'ie ook: vandaag wilde ik hem verschonen, maar liep hij bij me weg toen ik hem riep. Marco gaf hem een boekje: "geef maar aan mama". Had 'ie gelijk door wat daarachter zat: hield hij het boekje zo dat ik er nét bijkon, en wilde toen snel wegrennen...
Samen lagen we vorig jaar in het ziekenhuis in Noorwegen, omdat hij met z'n tien maanden een grote kop kokendhete thee over zich heen had getrokken. Na de eerste grote schrik en pijn heeft hij er zelf gelukkig geen last meer van gehad - hooguit was het lastig dat het verband elke dag verwisseld moest worden, en hij daarbij niet mocht bewegen, dus vastgehouden moest worden.
Wat is het toch een heerlijk mannetje, en wat heeft hij een leuke leeftijd: volgend jaar is hij van zijn troon verstoten door zijn kleine broertje dat er nu nog niet is, en horen we waarschijnlijk vaker ergens in huis, op een heel boze toon: "Max!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten