Fouten maken

 Tijdens mijn psychologisch onderzoek bij De Waag vroeg de onderzoekende psychologe of ik nog rapporten van de basisschool had. Die had ik allemaal nog. Het was apart om met nieuwe ogen naar mezelf te kijken, dit rapport uit de tweede klas (nu groep 4) maakt het overduidelijk: "Goed gewerkt Karien! Alleen niet zo hard schrikken als jij ook eens een foutje maakt". Ik kon dan anno 2020 al wel met nieuwe ogen kijken, het zat er nog steeds in dat ik van mezelf geen fouten mocht maken. De psychologe raadde me met een knipoog aan om dit toch elke dag één keertje te doen.

Tja, fouten maken ben ik niet expres gaan doen. Toch zorgen mijn goede bedoelingen niet altijd voor het gewenste resultaat. Tegenwoordig ben ik blij als het een keertje echt "fout" gaat. Want ik wil het zo graag voorleven aan mijn kinderen - dat fouten maken mag, dat het erbij hoort, en dat je juist hierdoor vaak het beste de dingen leert.

Deze bijdrage komt voort uit een situatie binnen mijn gezin waarin ik de fout maakte om te denken dat ik een fikse ruzie tussen twee van de kinderen kon oplossen - wat niet lukte, in elk geval niet op de manier die ik graag wilde. Toch zijn er in deze op zich nare situatie een aantal dingen gebeurd waar ik achteraf erg blij om ben: een van de kinderen pakte zijn spullen bij elkaar en is uit de situatie (lees: uit het gesprek met mij) vertrokken naar de slaapkamer (TOP!!), en een ander kwam juist vanuit de slaapkamer naar ons toe om de hond te kalmeren, die door alle consternatie wild aan het blaffen was in de bench - zonder zich met ons te bemoeien (ook TOP!!). Een gesprekje vanmorgen maakte het geheel af.

Toch jammer dat je fouten niet expres kunt maken ...