Afgelopen weekend huilde ik tranen met tuiten bij dit filmpje. In het filmpje gaat het over de vaders van Israël, die weg zijn van huis omdat het oorlog is. Hartverscheurend is de kreet "daddy, come home!". Niet alleen voor al die kinderen van wie de vaders niet aanwezig zijn vanwege oorlog huil ik, maar uiteraard ook voor mijn eigen kinderen, en voor alle andere kinderen die een vader hebben die niet (emotioneel) aanwezig is.
Ik ervaar het als helend om mijn tranen de vrije loop te laten. En wat is het geweldig om een kleine hond in huis te hebben, die mijn stemming feilloos aanvoelt en op me af komt trippelen (terwijl ik geen geluid maakte en met mijn rug naar hem toe stond), en een pootje tegen mijn been legt.
Verdriet mag er zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als je wilt reageren! Ik wil er zelf graag eerst naar kijken voordat ik besluit of ik de reactie publiceer.
Reacties die de privacy van mijn gezin aantasten zal ik niet doorlaten. Ben je het niet eens met wat ik schrijf? Dat mag je gerust laten weten. Reacties die worden geschreven op basis van respect voor elkaars standpunten zal ik zeker toelaten.