Kokoskoekjes (glutenvrij)

 Altijd leuk om een recept te vinden dat van zichzelf al glutenvrij is! Het komt overigens uit een nummer van Tip Culinair uit 2000.

Klop 2 eiwitten stijf met een snufje zout. Roer er lepel voor lepel 50 gram lichtbruine basterdsuiker door, zodat een taai mengsel ontstaat. Schep daarna 100 gram geraspte gedroogde kokos en 100 gram grofgehakte pure chocola erdoor. Verwarm de oven op 160 graden. Verdeel een paar ouwelvellen (van de snoepwinkel!) over een bakplaat en schep hoopjes deeg op de ouwel. Je kunt er 30 kleine koekjes van maken, maar ze zijn echt lekkerder als ze wat groter zijn! De koekjes netjes aanduwen en 20 minuten bakken. Na het afkoelen de ouwel rondom wegscheuren of -knippen.

NB Onze kokos is zelfgeraspt en daarom wat groffer dan kant-en-klare kokos - dat is de koekjes dan ook wel aan te zien.

Eens een kabouter, altijd een kabouter

 Ja hoor, de kabouter dreutelt weer door het huis. "Ik heb kouwe haren". Ja, da's een aannemelijke verklaring. Zo grappig dat het dan precies net die ene muts moet zijn. Al wil hij er dan niet zo heel graag mee op de foto - dit kaboutertje trok z'n muts helemaal over z'n gezicht. Gelukkig wilde hij voor de foto nog wel even zijn ware gezicht laten zien.

Ja ja, twee jaar geleden schreef ik er ook al over. En vorig jaar ook. Hij kan nog niet lezen bij mijn weten, dus waar hij zijn inspiratie vandaan haalt... misschien ergens in zijn biologisch jaarritme?

Er is er één jarig, hoera, hoera

 Dat kun je wel zien, dat is Max! Vier jaar geleden kwam hij op het door mij gewenste tijdstip ter wereld (vóór zes uur 's ochtends, want dan moest de krantenwijk gedaan worden en zou het huis beetje bij beetje tot leven komen, en ik lag in de woonkamer te bevallen), een klein dropje waarover in de afgelopen jaren al menig blogje is geschreven.

Met een mand met zijn traktatie ging hij zelfverzekerd naar school. Hij mocht naast de juf zitten, mocht een verjaardagsmuts maar die bliefde meneertje niet. Daarom heeft juf maar een soort verjaardagsmedaille gemaakt voor om zijn nek (ook leuk!). En hij zwaaide me direct uit, met andere woorden: mama ga maar gauw weg, ik red me wel.

Een paar cadeautjes heeft hij al gekregen: een nieuwe schooltas en een brandweer-ladderwagen van Duplo, en de rest krijgt hij voor het avondeten, als iedereen thuis is.

Wij zijn rijk!

en onze rijkdom ligt zomaar in de achtertuin.

Niet alles tegelijk, maar elke dag een beetje.

En dat halen we dan snel binnen.

Want deze rijkdom moet eerst drogen.

Er liggen al minstens duizend walnoten te drogen.

En dat is nog maar het begin... help waar moeten we het laten?

Dom, dommer

Wij hebben sinds bijna een jaar een nieuwe piano. Een heel bijzondere (digitale), die heel veel kan. Op een display zie je wat je instelt, en zo kan 'ie veel. Heel veel! Echt leuk om mee te spelen en om op te spelen. Zo dachten ook de junioren. Dachten we. Na een poosje moest je je bukken om te kunnen lezen wat op het display stond. Niet zo handig, maar het lukte nog. Toch maar wat beter opletten wat de junioren met de piano uitspoken...

Na nog een poosje was het display helaas helemaal niet meer leesbaar. Je kon nog wel gewoon pianospelen, maar het was toch wel een beetje saai. En deze keer wisten we zeker dat er geen junior op de piano had staan dansen. Daarom belden we vrijmoedig de winkel waar we hem gekocht hadden, met het hele verhaal. Typisch een garantiekwestie. De piano moest naar Korea. Of zo. We hoefden hem niet zelf te brengen, nee hoor, iemand zou hem bij ons komen ophalen.
De afspraak werd gemaakt, en de piano werd gehaald op een tijdstip dat ik niet thuis was. Marco wel trouwens.
Toen ik daarna wel thuis kwam, stond de piano er nog gewoon. Hé, is die meneer niet geweest? Ja hoor, hij is wel geweest. Maar hij hoefde de piano helemaal niet mee te nemen.

Er blijkt een knopje aan de achterkant van de piano te zitten waarmee je het display kunt 'hoog' en 'laag' zetten, en dat knopje stond zó maar ineens helemaal op 'laag'..... Toch een junior dus. En ik voelde me ..... dom.

Toch maar fijn dat 'ie het weer gewoon doet!

Max lacht alweer

 Eigenlijk zou hier een filmpje moeten staan, want het was té leuk. Misschien kan ik het wel proberen weer te geven wat er aan tafel gebeurde: tijdens het verdelen van het toetje (pudding) bleef Max maar verkondigen dat hij er drie wilde. Geconcentreerd verdeelde ik de twee (verschillende) soorten pudding over 9 schaaltjes, en luisterde wel naar hem, maar toch niet. En toen kreeg hij zijn schaaltje met 'maar twee' (stukjes pudding). Dikke tranen, want 'ik wil er drie'.

OK, geef maar hier je schaaltje, en het ene stukje werd nog eens doormidden gehakt.

Waarop Max spontaan in lachen uitbarstte.

Een kinderhand is inderdaad gauw gevuld!