Geen idioten en sukkels meer

 Al drie dagen zijn er geen idioten en sukkels meer gesignaleerd bij ons thuis. En ze zijn vastbesloten om voorgoed weg te blijven. De duidelijke bewijzen van hun afwezigheid staan op ons whiteboard. Ja, een heus beloningssysteem... dat leek namelijk de enige werkende methode om Casper te helpen te stoppen met anderen uit te schelden voor idioot en sukkel. Vorige week nog zei hij dat het hem nooit zou gaan lukken. Hij heeft immers PDD-NOS, en dat vond hij een prima excuus. Maar toen we een systeem bedachten waarbij hij kan sparen voor speelgoed, ging hij inééns zijn gloeiende best doen. En met succes: hij werd zaterdag bijvoorbeeld drie keer erg boos op een van zijn broers, maar dacht aan de belofte en het ergste wat hij zei was: kop dicht! En nu maken we 's avonds samen een leuk lachend gezichtje van het afwachtende lege rondje. Als het gelukt is tenminste. Twee keer per tien dagen mag hij een rood huilend gezichtje hebben. Want realistisch zijn we natuurlijk wel.

Stiekem denk ik er al over na wat we gaan doen wanneer het steeds makkelijker gaat. Dat we misschien het aantal rondjes vergroten waarbij hij maximaal twee keer in de fout mag gaan. Of dat we het onderwerp gaan verleggen van niet schelden naar het volgende stapje op de 'boosheidsladder' (uit het boekje Leer je kind omgaan met boosheid van Ross Campbell).

De broers zijn niet jaloers. Dat rijmt, maar het is ook waar. Ze kunnen zelf namelijk meehelpen door Casper niet uit te dagen, en ze mogen vervolgens ook spelen met het speelgoed dat hij mag uitkiezen.
Vanmorgen heb ik onze nieuwe afspraak aan Caspers juf verteld. Even later heeft Casper het uit zichzelf ook nog aan haar verteld. Gelukkig maar, want dat betekent dat hij niet van plan was om zich er op school niets van aan te trekken.

Aan Casper heb ik verteld wat een held hij is. In de bijbel staat dat wie zichzelf beheerst, sterker is dan iemand die een stad inneemt. Dat hij steeds meer bij die mensen gaat horen die zichzelf beheersen, is een geweldige gedachte, niet alleen voor mij, maar ook voor hemzelf!

Schildpadbroodjes

 Vandaag was het de beurt aan Casper om iets voor de lunch te maken. Dat kwam goed uit, want juist vandaag begon hij zich weer te vervelen en hadden we weer een planning gemaakt (voor het eerst deze vakantie dus!). Het recept had hij uitgezocht uit het boek 'Bak ze bruin', uit een serie boeken die ik ooit via Felicitas heb gekocht. Deze boeken worden bij ons misschien wel het vaakst uit de boekenkast gehaald: om gewoon door te kijken, om iets uit te knutselen of te bakken, of als stevige onderlegger voor een A4-tje voor gebruik tijdens een spelletje of om op te tekenen.

De broodjes lukten gelukkig supergoed: aan de hand van de aanwijzingen in het boek heeft Casper ze zelf gemaakt: een egeltje, een bloem, een slak, boerenbroodjes en Bente maakte de schildpad. Voor 8 broodjes maak je een deeg van 350 gram witte bloem, 1 theelepel droge gist, een dessertlepel olie en 200 ml lauw water. Vijf minuten goed kneden en in acht stukjes verdelen. Daarna ga je lekker aan het boetseren met de stukjes deeg, waarna ze op een warme plaats moeten rijzen, zo'n drie kwartier. Na het rijzen de broodjes inkwasten met melk (of met losgeklopt ei), versieren met rozijnen en/of zaadjes, en 20 minuten bakken op 230 graden. 

Aangezien iedereen ze erg lekker vond, zullen ze nog wel een keer op het menu staan!

Knakworstjes in bladerdeeg

 Gelukkig was er vandaag tijd over om weer een bladerdeeghapje te maken: deze keer met een knakworstje erin. Eigenlijk horen er lange knakworsten in, maar die hadden wij niet in huis. Daarom deden wij het met anderhalf knakworstje en dat gaat ook goed. Plakje bladerdeeg eromheen rollen, inkwasten met melk (geen ei, met melk krijg je ook een mooi bruin kleurtje) en een klein half uurtje in de oven (200 graden).

En dan kijken of je er vanaf kunt blijven tot het genoeg is afgekoeld...

Zo mak als een lammetje

 Daar zit meneer dan, zo mak als een lammetje, op de bank te kijken naar een DVD van Muis. En ook even naar de camera. Vanmorgen waren we weer op het consultatiebureau. Deze keer voor Tim, maar toen ik vertelde van de vorige keuring van Max (die alles weigerde te doen wat gevraagd werd), wilde de arts de tests die toen mislukten, nog een keer proberen. En deze keer liet Max zich keuren. De plaatjes kon hij allemaal benoemen, ook met piratenbril op, hij tekende een, nee twee mooie rechte strepen, en hij bouwde het blokkentreintje na. En toen kreeg hij door dat hij gedaan had wat wij heel graag wilden, en werd hij vreselijk verlegen. Zo kent hij zichzelf niet...

Natuurlijk wisten we al wel (of in elk geval vermoedden we het met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid) dat zijn ogen het goed deden. En dat hij kon bouwen en tekenen. Maar, dat is ook heel wat waard, nu weet het consultatiebureau het ook.

Eerste woordje: prullenbak

 Het lijkt erop dat een van Tims eerste woordjes 'prullenbak' is. 'Papa' en 'mama' kan hij ook - het een fluisterend, het ander luidkeels. Een paar weken geleden na het verschonen pakte hij de netjes in elkaar gevouwen luier en stak een heel verhaal tegen me af. Ik meende te begrijpen dat hij de luier zelf in de prullenbak wilde stoppen, en zette hem met de luier in zijn handjes op de grond. En ja hoor, meneer liep rechtstreeks naar de vuilnisemmer, deed het deksel open, wist vervolgens niet hoe hij met zijn andere hand de luier moest weggooien omdat hij moeite had de klep (van de andere prullenbak) open te houden, maar uiteindelijk - met een beetje hulp - lukte het toch.

En nu is het vaste prik. De opgerolde en dichtgeplakte vieze luiers worden aan Tim gegeven, waarna hij enthousiast 'kakkak' zegt, en zich ernstig van zijn taak kwijt om het afval naar zijn rechtmatige plaats te brengen.

Die wordt later vast vuilnisman.

Alleen als het kan

 Casper legt vriendelijk aan zijn broertje uit wat het betekent als het stoplicht op oranje staat: "dat betekent dat als je kunt stoppen, dat je dan moet stoppen. Maar als je niet kunt stoppen, als dat onmogelijk is, omdat je remmen kapot zijn, dan mag je doorrijden".

Typisch geval van auti-denken.

Concentratie!

 Gisteren kwam Casper helemaal blij en ontspannen uit school. Hij had groot nieuws: de school had, helemaal speciaal voor hem alleen, een concentratiehok laten maken. En daar was hij helemaal mee verguld.

's Avonds aan tafel vertelde hij het aan Marco. Zegt Ben: 'er bestaat ook een concentratiebureau'. (Dat is waar ze je jongere broertje wegen en meten en waar je dan intussen zo leuk kunt spelen.)

Bij het laden van de foto zag ik trouwens wat voor tekst er op Caspers trui staat...

'k Heb mijn waagen volgeladen

 

Als de junioren naar school gebracht worden, zit dat best een beetje krap in de auto. Al is het niet heel ver rijden, toch is het vaak best lastig om elkaar niet in de weg te zitten. Tja, drie jongens achterin en eentje voorin, dat is ook wel een beetje vragen om ruzie, vooral als het broers zijn. Dus moesten we een beetje creatief gaan nadenken over die vier korte ritjes per dag. Een tijdje geleden luisterden we sprookjes-CD's in de auto. Elk ritje een sprookje en de jongens waren muisstil. Toen we alle sprookjes zo'n beetje uit ons hoofd kenden, kregen we een Sinterklaas-CD bij de AH-boodschappen. Van Kareltje en Sjonnie. Ontzettend leuk (vooral dat ene liedje!). Na Sinterklaas konden de junioren daar maar moeilijk afstand van doen, maar in de kerstvakantie heb ik de CD toch maar opgeborgen.
Toen probeerden we het met een raadspelletje. Iets of iemand in gedachten nemen (een tante, een juf, een punaise, een paaltje van het hek) en dan de anderen laten raden tot ze een ons wegen, waarbij de antwoorden alleen maar 'ja' of 'nee' mogen zijn.
Tegenwoordig is het bij ons helemaal in om de gekste verhalen te verzinnen. Het idee daarvoor stond vorige week in de Kidsweek Junior (die krijgen wij gratis omdat we een krantenwijk hebben) en een van onze eigen versies zou zo kunnen gaan: Vanmorgen stond ik in de .............. Daar lag een ............... Die was helemaal ................ Je kunt het heel saai invullen: Vanmorgen stond ik in de badkamer. Daar lag een haarborstel. Die was helemaal vies. Maar wat vind je hiervan: Vanmorgen stond ik in de blubber. Daar lag een olifant. Die was helemaal dronken. En zo heb je duizenden verhaaltjes. Wat zeg ik, tienduizenden, nee miljoenen. De jongens staan in de rij om hun versie te mogen delen, waarbij de anderen dan om de beurt hun invulwoord mogen zeggen. En lachen in de auto tegenwoordig, lachen!

Het zal nog wel even duren voordat ik weer nieuwe creatieve ideeën nodig heb. Misschien kunnen we tegen die tijd de CD van Kareltje en Sjonnie weer tevoorschijn halen. Want die was ook errug leuk. Maar ja, daarover willen jullie nu niets horen, want het is nog lang geen Sinterklaas.

PS De foto slaat niet op het verhaal want deze jongeheer gaat nog niet naar school. Maar wel een lieve foto he?