Huisarts(enpost)

 Wij hoeven bijna nooit naar de huisarts, dat is bijna jammer want het is een bekwame en aardige man. En als er dan een keer wel iets aan de hand is, dan is dat buiten huisartsuren. Zo ook gisterenavond.

Alle junioren lagen lekker te slapen, en ik was beneden aan het werken op mijn laptop. 
Opeens hoorde ik Ben huilen, hij bleek acuut heftige pijn in zijn buik te hebben, links onder in zijn buik. En omdat de junioren normaal niet van die aanstellers zijn, al helemaal niet acuut tijdens de slaap, nam ik Ben voorzichtig mee naar beneden, waar hij met een warme deken om op de bank mocht liggen. Marco kwam erbij, en samen probeerden we wat dingen uit: temperatuur (die was 35,7, zelfs een beetje koud), een zetpil paracetamol (hielp niet echt), en omdat hij het echt uitgilde als we hem van houding lieten veranderen, belden we dan toch maar met de huisartsenpost. En Ben mocht komen.
Gelukkig was het niet de blindedarm (die zit rechts), en ook niet de galblaas (die zit ook rechts). De arts dacht aan een ontsteking van de klieren in de buik (nooit van gehoord!), en hij gaf ons groot gelijk dat we waren gekomen ("mensen uit jullie buurt komen nooit voor niets"). Er was alleen weinig anders tegen te doen dan afwachten. Gelukkig viel Ben onderweg terug al in slaap, en hebben we hem de hele nacht niet meer gehoord. Vanmorgen vroeg stond hij alweer naast mijn bed om te vragen of hij naar beneden mocht, en hij wilde per sé naar school. Hopelijk blijft het zo!
Apart was wel dat er dezelfde avond nog meer kinderen met precies dezelfde symptomen bij de huisartsenpost waren binnengekomen: 's avonds wakker worden met acute heftige buikpijn links onder.

Inmiddels is Ben alweer een ochtend zonder problemen naar school geweest; in de pauze eet hij thuis een volkorentosti:

Diploma's

 Het zwemseizoen in het gemeentelijke openluchtzwembad is weer gesloten. Dat betekent dat er niet op dinsdag drie loodzware tassen met natte kleren mee naar huis komen, en dat er voor Friso een eind is gekomen aan de periode van drie keer per week zwemles. Gelukkig, nu kan er weer wat makkelijker met vriendjes gespeeld worden. En op tijd gegeten.

Hidde heeft met schoolzwemmen getraind voor het Dolfijn Brons diploma, waarvoor hij vorige week woensdag mocht afzwemmen. Omdat het zwembad dit jaar 40 jaar bestaat, kreeg elk kind een eetbare medaille met opdruk; Hidde ging er thuis eerst heel trots mee op de foto, en daarna gaf hij al zijn broers een stukje.
Voor het diploma heeft hij met kleren en laarzen aan moeten zwemmen, in het water zich moeten uitkleden, met z'n drieën in een bootje zitten, dat laten omslaan, onder het bootje ademhalen en afspreken wie aan welke kant boven water zal komen, en nog meer spannende dingen. Logisch dat hij trots is op zijn nieuwe diploma!
Friso heeft met glans zijn A-diploma gehaald. Even leek het erop dat hij bovendien zou mogen afzwemmen voor B, want tijdens de lessen hebben de kinderen van dit groepje ook getraind in het duiken en zeven meter onder water zwemmen, maar uiteindelijk bleek het toch beter dat hij eerst nog wat meer uithoudingsvermogen gaat krijgen. Voor ons best; ik vind het sowieso beter als de kinderen tenminste twee seizoenen lang les krijgen. Friso kwam trouwens zonder eetbare medaille thuis - die was al op.

Niet zo groen

 Deze week is het de week van de groene voetstappen. Alle schoolkinderen (van Nederland?) hebben een stickerboekje gekregen waarin ze een groene voetstap mogen plakken elke keer als ze op de fiets naar school zijn gekomen in plaats van met de auto. Zo worden ze zich bewust van hun verantwoordelijkheid voor het milieu.

Helaas zijn wij niet zo groen ingesteld. Willens en wetens hebben we twee auto's voor de deur staan, waarmee (met één ervan dan) vijf dagen in de week de junioren naar school worden gebracht, en weer worden opgehaald. Hoewel, Hidde fietst de 2,5 km vier keer per dag: in de lunchpauze komt hij naar huis zodat hij het overblijfgeld in zijn spaarpot mag stoppen. Hidde is dus wel heel groen.

Wat moet je nou als er zo'n brief mee naar huis wordt gegeven, om deze ene week eens de auto thuis te laten staan, en eigenlijk het liefst het hele schooljaar? Op zich een prijzenswaardig initiatief, en daar niet aan meedoen is natuurlijk funest voor het moreel van je jongens. Maar... er zit nogal een andere kant aan, alleen al op gezinsniveau. Zolang er nog twee junioren zijn die niet naar school gaan, vind ik het heel wat om al het gehaal en gebreng op de fiets te doen. Zeker als ze ook nog moeten slapen rond de haaltijd, of nog steeds slapen rond de brengtijd. En wat dacht je van regen en wind, in 2,5 km buitengebied? Om maar niet te spreken van de andere kanten die het gezinsniveau overstijgen. Dat doe ik dus niet (hier).

De groene stickertjes moeten we daarom maar voor een andere gelegenheid gebruiken, bijv. voor elke keer dat we netjes al ons afval scheiden, of nog even bewaren voor de tijd dat er nog maar één junior niet naar school gaat of zo. Of als er een junior uit de luiers raakt. Of als we de boodschappen op de fiets doen (dat is nog effectiever dan met de fiets naar school, want de winkels zijn ofwel 2 ofwel 3 keer zo ver).

Een groot voordeel heeft het wel dat de brief aan alle ouders gestuurd is: nu kunnen wij tenminste op het parkeerterrein bij school parkeren!

Gast uit China

 Bij ons thuis loopt een gast uit China rond. Tenminste, dat zou je kunnen concluderen uit zijn uitspraken:

Hij wil graag iets te 'dlinken', het liefst met een 'lietje', als het even kan een 'olanje'. Hij speelt met de auto's die hij laat 'lijen', of met een 'klommer' (brommer). Als het buiten nat is, 'legent' het, en voor hem is het heel normaal om 'klote appel' te zeggen, ook al klinkt dat ons raar in de oren. Soms is het trouwens ook een 'blote appel', in elk geval vinden wij het meestal een grote appel.
Hij draagt een 'tlui', een 'onderkloek' en een 'kloek'.

Even ertussendoor

 

Ik sta in de keuken koffie te zetten. Hoor ik achter me het geluid van handjes op de plavuizen: kletsj, kletsj, kletsj, kletsj. Een begeleidend geluid: daaj-daaj-daaj-daaj. Even later grijpt een klein handje mijn rechter broekspijp, daarna word ik aan de linkerkant beetgepakt. Een warm bolletje wurmt zich tussen mijn knieën. Als ik naar beneden kijk, zie ik één stralend oog omhoogkijken.

Dat doen we dus even opnieuw voor de foto!