Verbinden met de ander - in het moment zijn

 Van mijn kinderen krijg ik de mooiste lessen. Nu ik een aantal van de kinderen weer bij mij heb wonen, heb ik een valkuil van mij ontdekt: ik wil ze graag bijbrengen wat ik zelf heb geleerd. Dat valt niet altijd in goede aarde.

Tijdens het wekelijkse bezoek van de gezinsbegeleidster ontstaat er een ruzie tussen twee broers. Het lukt niemand van ons om de ene tot bedaren te brengen, ook de gezinsbegeleidster niet. Het lukt hem zelfs om mij te kwetsen door te zeggen hoe irritant ik ben met mijn voortdurende gepraat over zachtheid, en dat overal een reden voor is. Pas 's avonds, als ik met hem in de auto zit en we één op één met elkaar praten, wordt mij duidelijk dat hem gewoon iets ontzettend dwars zat wat met school te maken heeft. Had ik me 's middags met hem verbonden in het moment en me afgevraagd hoe zijn gevoel op dat moment was, dan had ik dat al op z'n minst kunnen raden. We zaten met z'n allen 's middags in een welles-nietes, zelfs de gezinsbegeleidster. Wat moet dat naar voor mijn zoon zijn geweest! Dit was het begin van de les.

Een poosje later vertelt dezelfde zoon dat de geschiedenisleraar op school had gezegd dat hij de leerlingen uit het raam wilde gooien. Ik verbind mij onmiddellijk met het gevoel dat deze leraar kan hebben gehad (dat is makkelijk voor mij, want ik heb zelfs wel eens zoiets gedacht en zelfs gezegd) en ik zeg zoiets van: ik kan me voorstellen dat hij gewoon even niet meer wist wat hij met jullie aanmoest. Fout! Mijn zoon gooit mij levensgroot voor de voeten dat ik het alwéér doe: zeggen dat overal een goede reden voor is. Nu valt het kwartje, ik hoef me in dit moment niet met de leraar te verbinden, maar met mijn kind! Ik stel mijn zoon voor dat ik de volgende tien keren helemaal niets zal zeggen, en vraag of hem dat op zou luchten. Daar kon ik zeker van zijn. Ik voel ineens de verbinding - en dat is met deze zoon best bijzonder!

Het is zó ontzettend eenvoudig eigenlijk. En nog steeds leer ik. Gelukkig maar!

Het is zover

Vandaag postte ik onderstaand bericht op LinkedIn:

Hoe kun je gelukkig zijn als je vol zit met oordelen? Het grootste deel van mijn leven heb ik mijn geluk gehaald uit de gedachte dat ik het juiste deed, zonder te beseffen dat ik daarmee een oordeel had over mensen die het anders deden.

Toen ik niet langer meer om de les heen kon die het leven mij wilde leren, haalde ik er geen hulp uit als mensen mij vertelden dat het niet aan mij lag en dat mijn man een narcist was (overigens kwam dit niet vanuit de hulpverlening). Wel was het een opluchting om te ontdekken dat ik niet verantwoordelijk was voor zijn gevoel, en dat ik me nergens toe hoefde te laten dwingen. In het eerste ligt een oordeel, in het tweede ligt bevrijding.

Deze bevrijding heeft zich verder ontwikkeld naarmate ik meer van mijn oordelen onderkende, waarbij een heel belangrijke was dat een diagnose óók een oordeel is (wijze les van Marshall Rosenberg).

Bovenstaand proces staat beschreven in mijn boek "Ik dacht dat ik gelukkig was", dat vandaag uitkomt. Te bestellen in papieren vorm of als e-book via je favoriete boekenwinkel of -site, of via Uitgeverij Lente, klik hier. Hier is ook een mediakit te downloaden.

Er is geen officiële grootse boeklancering om verschillende redenen. Dit boek doet in stilte en rust zijn intrede in de wereld. Ik ben zo benieuwd wat het gaat brengen!

PS ik vond een review in de boekaankondiging die mij nog niet bekend was, maar waar ik ontzettend blij mee ben: Ongeveer 10 tot 15 procent van alle scheidingen is een vechtscheiding. Deze scheidingen kenmerken zich door hevige ruzies en geen enkel contact tussen de ouders. Met soms uithuisplaatsingen van de kinderen tot gevolg. De inzet van hulpverlening is geen garantie voor de oplossing van de problemen. Ik dacht dat ik gelukkig was is een doorleefd pleidooi voor onvoorwaardelijk ouderschap gebaseerd op geweldloze communicatie.

 

Fijne ontwikkelingen

 Over de kinderen schrijf ik bij voorkeur zo min mogelijk. Toch wil ik heel graag vertellen over de fijne ontwikkelingen, want die horen toch ook bij mijn verhaal.

Een van de meest bittere pillen die ik heb moeten slikken, was het besef dat ik met al mijn goede en liefdevolle bedoelingen zelf een disfunctioneel gezin had. En dat alle onbewuste destructieve patronen van ons beiden in al onze kinderen zijn verankerd. De impact hiervan is enorm, helemaal als je bedenkt dat we negen kinderen hebben gekregen!

Toen ons gezin 2,5 jaar geleden uit elkaar geslagen werd door de uithuisplaatsing, woonden we met ons elven op tien verschillende adressen. Onderling contact verliep moeizaam en soms helemaal niet. Gisteren was een van de jongens jarig en voor het eerst in twee jaar waren alle acht broers weer bij elkaar (de zus is al eerder langsgeweest voor de verjaardag). Dat niet alleen, het was bovendien gezellig en ontspannen. En het werd laat. Ik zie dit als een enorme mijlpaal en ik ben er heel dankbaar voor!

Het is echt waar dat dingen gebeuren als je het loslaat. Dat de ontwikkeling op gang komt als je er niet meer aan trekt. Dat mensen beginnen met léven als het oké is om op de vlucht te blijven. Zo ongelooflijk paradoxaal - en tegelijk zo ontzettend mooi. Ik ben bevoorrecht dat ik hier deel van mag uitmaken!

Online besteld

 Je kent het wel, die bevestigingsmailtjes van online bestellingen. Meestal kijk ik er met een half oog naar, want de inhoud is meestal hetzelfde. Als ik wil weten wanneer het bestelde wordt bezorgd, kijk ik wat beter.

Afgelopen week kreeg ik ineens een mailtje waar ik hardop van heb moeten lachen. Ik zal hem in z'n geheel hieronder weergeven, dat verdient deze creatieve, humoristische en eerlijke shopeigenaar wel!

En dat de bestelling inderdaad één dag later werd verzonden dan ik had gedacht, maakt helemaal niet uit. Ik bestel gewoon bijtijds - in dit geval voor een verjaardag van een van de kinderen!

Jouw bestelling is verzonden.

Doordat ik gisteren mij niet lekker voelde zijn er op maandag geen bestellingen verzonden, na gezond fruit en een goede nachtrust, haal ik vandaag de schade in,

Mijn excuses voor het eventuele ongemak.

Rolf van Hoorn

__________________________________________

Vandaag was een normale dag bij Dobbelstenenshop, totdat Ralph zag dat Karien een bestelling had gedaan.
 
Ralph trok aan de bel, pakte de microfoon van de intercom erbij: "Stop met hetgeen je aan het doen bent, we hebben een bestelling van Karien Kruyswijk!"

Karen van marketing liet haar spreadsheets voor wat het is en zocht voor jouw de mooiste exemplaren uit. Steven van PostNL legt alle orders stil om jouw bestelling als eerste te verzenden en Roos van Social Media, was net bezig met het maken van smoothies, stoot uit enthousiasme de blender om. Wat een ravage!
 
Vol enthousiasme vanuit het gehele team wordt jouw bestelling ingeladen in de PostNL vrachtwagen.
 
Gefeliciteerd! Jouw bestelling is onderweg en zal op de eerstvolgende werkdag worden geleverd*.
 
Nadat we ons hebben omgekleed van alle smoothie drab en de champagne kurken hebben opgeruimd, kruipen we weer achter de computer. Misschien stuur jij ons wel een toffe foto als jouw bestelling is aangekomen. In spanning wachten wij af...

Dus hartelijk bedankt voor jouw mooie bestelling bij Dobbelstenenshop.nl. Wat super tof dat wij elkaar online hebben leren kennen ;-)

LinkedIn

 De laatste tijd ben ik bezig gegaan op LinkedIn. Ik had allang een profiel, maar nu ik deels zelf voor de marketing voor mijn boek mag zorgen, gebruik ik de mogelijkheden ook beter (kijk zelf maar).

Wat is het heerlijk als je levensmissie samenvalt met je werk. Mijn verhaal is mijn voorraadkamer waaruit ik om me heen mag strooien. Elke keer dat ik ergens een reactie plaats, helpt het mijzelf ook weer. Dan word ik erbij bepaald waarom ik het ook alweer zo graag wil vertellen, en denk ik erover na hoe ik er nu in sta. Levensverhalen zijn niet statisch, ze veranderen en ontwikkelen met je mee - want het leven gaat ook verder.

Omdat het nog vrij nieuw is voor me, leer ik nog elke dag nieuwe mensen kennen. Extra leuk vind ik het als een professional mij vraagt om te linken, omdat kennelijk een van mijn opmerkingen de aandacht heeft getrokken. Geen idee waar dit heen gaat, maar ik geniet er in elk geval van!

Omdat ik in deze periode gericht ben op het promoten van mijn boek, schrijf ik meestal over onderwerpen die daarin staan, en die allang op dit blog een keer langs zijn gekomen. Dat wil ik hier niet dubbel doen (ik heb het idee dat dat saai is voor de lezer), dus is het hier wat rustig. Jammer dan.