Puppy en opvoeden

 

Eigenlijk heb ik altijd gedacht dat er qua opvoeding een verschil zat tussen honden en kinderen. Ik dacht dat het bij honden nodig was om ongewenst gedrag te straffen. Veel dacht ik hier nooit over na, omdat we zelf geen hond hadden.

Maar toen ik serieus ging lezen over het opvoeden van puppy's, werd ik prettig verrast door wat er te vinden is. Net als bij kinderopvoeding ontwikkelen de inzichten op het gebied van hondentraining ook. En die lijken verrassend veel op de inzichten van Alfie Kohn die hij beschrijft in het boek Onvoorwaardelijk ouderschap, waar ik zo enthousiast over ben.

Neem bijvoorbeeld bijten. Eigenlijk is het heel simpel en kun je leren van hoe het in de natuur gaat, in het nest waarin ze worden geboren. Bijt er eentje iets te hard, dan loopt de ander gewoon weg en geeft daarmee de boodschap: met jou wil ik niet meer spelen als je zo hard bijt. Om het een paar rustige seconden later weer gewoon te proberen. Zo gaat het met onze puppy ook. Hij moet nog leren hoe hard hij mag bijten bij het spel. We hebben met het hele gezin besproken hoe we dit aanpakken: bijt hij te hard naar je zin, dan zeg je "au", en zet je hem weg. Dat deze boodschap duidelijk is, heeft onze Kerbo al begrepen, want hij bijt duidelijk minder hard. 

Voor de jongens vind ik het fantastisch dat ze dit mogen meemaken. Want dit is precies de boodschap die ik hen wil leren - al had ik dat liever gedaan toen ze zelf nog "puppy's" waren. Doet een ander iets wat je niet meer fijn vindt, dan beslis je zelf om eruit weg te stappen, helemaal als de ander niet wil stoppen. En je gaat er niet op slaan als de ander niet wil stoppen. 

Ik ben er blij mee. Want in plaats van dat de jongens ervaren dat ze zelf iets moeilijks moeten leren (namelijk het gedrag van de ander loslaten), zien we het nu met elkaar gebeuren bij dit nieuwe wezentje. 

Het valt allemaal zo mooi in elkaar, ik ben er blij mee!

Het gaat nu echt beginnen

 Vandaag heb ik een telefonische intake gehad met Ineke Hogema, die mij kan begeleiden bij het schrijven van mijn boek. Ik had haar gevonden via internet, en zij sprak me direct al aan door wat ze over zichzelf laat zien op haar site.

Toen ik begon met schrijven, liep ik al snel vast omdat ik geen idee had hoe ik korter en bondiger kon schrijven en toch alles wat ik wilde delen op papier kon krijgen. Ik bedoel maar, een boek van een half miljoen woorden lijkt me erg zwaar liggen op je schoot. Ik vulde het contactformulier op de site van Ineke in en hoorde vervolgens dat ze op vakantie was en daarna contact zou opnemen.

Vorige week was dat contact, waarin ik haar wat meer vertelde over het verhaal dat ik graag naar buiten wil brengen. Natuurlijk gaf ik haar ook de link naar dit blog. Daarin heeft ze zitten lezen voordat we ons gesprek van vandaag hadden. 

Voor wie het leuk vindt om mij te volgen in dit proces, zal ik af en toe hierover schrijven. Op 30 oktober sta ik alvast aangemeld voor een workshop "begin je boek op de berg", waarin ik handvatten zal krijgen voor het hele proces. Ik kan eigenlijk niet wachten tot het zover is, maar ook voor die tijd kan ik natuurlijk al gewoon aan de slag gaan. Een paar tips heb ik al gekregen, bijvoorbeeld om goed na te denken over mijn beoogde doelgroep, en wat nou precies de rode draad zal zijn.

Heel in de verte beginnen zich de contouren af te tekenen. En dat is meer dan ik gisteren kon zeggen.

Waarom de hulpverlening niet hielp

 Nu ik opnieuw alles beleef wat er twee jaar geleden gebeurde, maar vanuit een nieuw perspectief, snap ik ineens waarom al die intensieve hulpverlening niet werkte. Eigenlijk is het - alweer - zo ongelooflijk simpel. 

Het is niet misselijk waar wij mee te maken hebben gekregen: maatschappelijk werk vanuit de gemeente, relatietherapie, gezinstherapie (MDFT), gezinsvoogden, behandelaren bij De Waag. En allemaal wilden ze even graag dat het tussen ons in orde zou komen. Allemaal zagen ze dingen die beter konden, en allemaal gebruikten ze hun professionaliteit om ons die dingen te proberen bij te brengen. Het resultaat was voornamelijk dat we allebei nóg vaster in onze eigen hoek kwamen te zitten. 

Van de week begreep ik ineens waarom. De laatste tijd is het mij steeds duidelijker geworden hoe simpel het hele leven eigenlijk is. Dat problemen tussen mensen altijd bestaan op het vlak van welles-nietes. En dat de oplossing áltijd is het achterhalen van de onderliggende behoeften en gevoelens. En dat is nou net wat al die hulpverleners NIET hebben gedaan. 

Een van die hulpverleners vertelde een keer dat zij "meerzijdig partijdig" moeten zijn. Zo zit hun werk in elkaar. Ze zijn niet vóór de één en tegen de ander, of andersom, maar ze zijn voor allebei. Klinkt mooi... en uiteindelijk is dat ook de bedoeling, maar de invulling ervan, daar is mijn inzicht over gegroeid.

Als een hulpverlener ziet dat ouders elkaar diskwalificeren, dan probeert zo iemand de ouders ervan te overtuigen hoe schadelijk dat is. Vergelijk het met een stel kinderen die ruzie hebben, en dat dan tegen hen gezegd wordt: "jullie mogen geen ruzie maken. Jullie moeten elkaar de ruimte geven. Wat de ander wil, is niet verkeerd. Kom er samen maar uit". Het helpt gewoon voor geen meter. Het enige wat je ermee bereikt, is dat je het vertrouwen van die kinderen verliest en dat in het "beste" geval de één triomfantelijk zijn zin krijgt en de ander verongelijkt in een hoekje kruipt. 

Ik heb veel respect voor degenen die ons hebben proberen te helpen. Van een aantal heb ik ook zeker heel waardevolle adviezen gekregen. Maar het beste wat zij wisten: benoemen wat gezond gedrag is, en ons daar voortdurend op wijzen, bracht niet wat wij het meest van al nodig hadden: erkenning voor onze onderliggende gevoelens en behoeften. Integendeel: al die adviezen versterkten alleen maar het welles-nietes, dat inmiddels groteske proporties had aangenomen. 

Een van de dingen die ik het liefst wil doen op dit moment, is het leveren van een bijdrage aan de denkwijze binnen de hulpverlening. Ik denk dat ik met dit onderwerp echt iets heel belangrijks te pakken heb en ik ben echt benieuwd naar de mogelijkheden die op mijn pad zullen komen om hiermee iets te gaan doen!