Een elfje

 Volgens eigen zeggen is Casper een hulpje van de kerstman geworden. Daar moesten we wel even over doordenken, maar gelukkig was hij niet te beroerd om het uit te leggen: omdat hij nu elf is...

Dat mag allemaal wel zo zijn, maar hij is wel weer de eerste die het mooie getallenrijtje doorbreekt van de leeftijden van de junioren... Het stond zo leuk: 2, 4, 6, 8, 10 en 12 jaar. En nu is de 10 veranderd in een 11. Ach, in december is alles een cijfertje opgeschoven en blijft het weer zo'n mooi rijtje tot in juni.

Voor Casper zijn we blij dat hij groeit. Groter wordt. Meer gaat begrijpen en langzaam maar zeker ook stappen vooruit doet in het oplossen van moeilijke situaties. En gelukkig hebben we meestal een probleemloze verhouding, zachtheid en onderling vertrouwen. Meestal dan.
Wat is het toch fijn dat we ook vertrouwen mogen hebben dat hij de weg wel zal vinden in zijn leven!

Nu is hij lekker een jaartje 11. Met een grote belangstelling voor Lego, waarvan hij de meeste van zijn cadeaus heeft gekregen. En een DS-spel, dat goed van pas komt tijdens de dagelijkse lange taxiritten.

Een sprinkhaan

 Vandaag moet ik echt laten zien waarmee Friso deze week uit school kwam. Ze hadden zelf mogen knutselen en hij heeft van afvalmateriaal een sprinkhaan gemaakt, helemaal zelf bedacht.

En dat vind ik nou zó knap!

Twee doppen van dubbelfriss, een paar eierdozen, een rol van keukenpapier en een kartonnen verpakking van fruit. En wat plakband.
En een heleboel creativiteit.

Friso heeft er geen eens een cijfer voor gekregen. Van mij krijgt hij een 10!


En zo ziet hij er van boven uit:

Alternatief vervoer

 Omdat ik helemaal vergeten was dat Marco de auto vanmiddag nodig had, waren de junioren met de auto naar school gebracht, zonder de fietsen mee te nemen. En dus moest er vanmiddag iets anders bedacht worden.

Gelukkig stond er nog alternatief vervoer in de schuur, erg weinig gebruikt maar wel leuk: een bolderkar! Vol goede moed begon ik drie kwartier voordat de school uitging aan een stevige wandeling met Tim in de bolderkar. En dat ging best: 2,5 km tussen de weilanden met koeien en schapen door, mooi weertje erbij.

De terugweg was een avontuur op zich, en jullie hadden ons moeten zien lopen: vijf jongens in verschillend formaat, in en uit de bolderkar, alle tassen erin, tassen er weer uit, Tim erin, Tim eruit. Tim heeft uiteindelijk bijna de hele terugweg op zijn blote pootjes gelopen, niet te geloven!

Ik zou bijna zeggen: dat doen we nog een keer, het was gewoon genieten! En dan neem ik mijn camera mee. (Maar of de junioren nog zo enthousiast zijn bij een tweede keer fietsen vergeten kan ik niet beloven).

Glutenvrije kokoskoekjes

 Het is heel leuk om lekkere recepten te vinden die van zichzelf al glutenvrij zijn, het is ook heel leuk om een recept op zo'n manier aan te passen aan de glutenvrije variant dat het ook nog lekker is.

Dat is met deze kokoskoekjes heel goed gelukt. Al zeg ik het zelf.

Glutenvrij meel bestaat meestal uit zetmeel, wat meer vocht nodig heeft dan normale bloem. Het is dus belangrijk om hiermee rekening te houden als er een recept wordt aangepast. Verder probeer ik (eerst) recepten uit waar het meel niet zo'n substantiële plaats inneemt.

Afijn, als je superbrosse glutenvrije kokoskoekjes wilt bakken, dan kun je volgend recept gebruiken. Met deze hoeveelheden kregen wij zo'n 14 koekjes, niet al te klein. Natuurlijk is het recept zeer eenvoudig te verdubbelen.

Roer 60 g margarine zacht, voeg 80 g witte basterdsuiker toe en roer flink tot het licht en crèmig is. Klop er een half losgeklopt ei door. Voeg toe: 20 g geraspte kokos en ongeveer 80 g gezeefd glutenvrij meel (Schär) en 1/2 theelepel bakpoeder. Je hebt nu een aardig zacht deeg, waar je balletjes van draait (wij deden er 14), die je door nog eens 20 g geraspte kokos rolt. Leg ze op een bakplaat (met bakpapier). Laat er aardig wat ruimte tussen want ze vloeien nogal uit! Druk de balletjes platter met een bakspaan, en bak ze 10 tot 15 minuten bij 190 graden.

Voor wie zich verwant voelt aan Job

Er zullen niet veel mensen zijn die zoveel in hun leven kwijtraken als Job: zijn hele bezit en al zijn kinderen, zelfs zijn gezondheid.

Afgelopen weekend las ik het verhaal van Horatio Spafford (na te lezen in de Engelse Wikipedia). Deze welgestelde advocaat, die leefde rond 1870, had al zijn geld gestoken in onroerend goed. Tot een grote brand een einde maakte aan zijn bezit. Kort daarvoor had hij zijn zoontje verloren aan ziekte, en toen hij twee jaar daarna zijn vrouw met hun vier jonge dochters per schip naar Europa liet gaan (hij was zelf op het laatste moment verhinderd), verging het schip, met alle vier de dochters (2, 5, 9 en 11 jaar). Zijn vrouw werd gered, en zij stuurde hem na aankomst in Engeland een telegram: 'saved alone'.

Horatio nam een volgend schip naar Engeland, men zegt dat hij onderstaand lied schreef nadat hij langs de plek voer waar zijn dochters waren verdronken:

It is well with my soul


When peace, like a river, attendeth my way,
When sorrows like sea billows roll;
Whatever my lot, Thou hast taught me to say,
It is well, it is well with my soul.

(Refrain:) It is well (it is well),
with my soul (with my soul),
It is well, it is well with my soul.

Though Satan should buffet, though trials should come,
Let this blest assurance control,
That Christ hath regarded my helpless estate,
And hath shed His own blood for my soul.
(Refrain)

My sin, oh the bliss of this glorious thought!
My sin, not in part but the whole,
Is nailed to His cross, and I bear it no more,
Praise the Lord, praise the Lord, O my soul!
(Refrain)

And Lord haste the day, when my faith shall be sight,
The clouds be rolled back as a scroll;
The trump shall resound, and the Lord shall descend,
Even so, it is well with my soul.
(Refrain)


Op Youtube zijn heel wat filmpjes geplaatst waar je het lied kunt horen, en soms ook nog het verhaal erbij, kies zelf maar uit via deze link.


Marco herinnerde mij aan een lied dat in onze bundel staat, en waarvan iemand op onze samenkomst afgelopen woensdag had gezegd dat je dat zo gedachteloos mee kunt zingen: 'wat mij overkomen mag, is mij om 't even'. Nou, dat gaat natuurlijk niet zomaar! Iedereen wil het liefst voorspoed op zijn weg toch? 
Maar waarom zouden we al het andere dat God op onze weg stuurt, niet willen accepteren, ja misschien zelfs wel omarmen? God wil ons niet plagen.

Mevrouw De Vos uit Bodegraven

 Hebt u deze mevrouw vandaag in Bodegraven zien lopen? Misschien bent u wel een van die heren die het waagden haar aan te spreken en haar te complimenteren met haar kleding? Of bent u een van die vrouwen die probeerden er op een onopvallende manier achter te komen wie dat toch was? Misschien ben je wel een van de vele kinderen die gewoon langs haar heen liepen zonder haar ook maar een beetje apart te vinden.

Of ben je misschien dat ene schoffie, bij Hidde uit de klas, die quasi-toevallig naast haar ging staan bij de bakkerskraam op de markt. Je keek haar even vluchtig aan, liep naar de andere kant, keek vanaf die kant even, raapte even later al je moed bij elkaar en vroeg: mevrouw, bent u een vos? De mevrouw zei: hoezo? En toen legde je helemaal uit dat je met school meedeed aan een vossenjacht, en hoe dat dan werkte. Gelukkig had je toch goed gegokt. Grappig dat je helemaal niet zag dat je met de moeder van Hidde te maken had...

Hoe dan ook, deze mevrouw zult u niet zo snel meer zien lopen. En al helemaal niet meer in Bodegraven.
De jacht is afgelopen.

Aardappelspiesjes uit de oven

 Alweer een recept. Ik kwam het tegen bij het opruimen en dan is het besluit gauw genomen om het eens uit te proberen.

Snijd rauwe aardappels in dunne schijfjes, rijg ze aan spiesjes (wij deden 2 kilo, en dat paste precies in twee ovenschalen/braadsleden). Leg ze in een ovenschaal, bestrijk ze met (olijf)olie, bestrooi ze met kruiden naar wens (paprikapoeder, kerrie, cayennepeper, zwarte peper, gemberpoeder) en zet ze 30 minuten in de oven bij 200 graden.

Doordat de schijfjes los van elkaar in de oven zitten, wordt alles gelijkmatig gaar. Dat is ideaal. Doordat de schijfjes los van elkaar uit de oven komen, koelen ze ook weer snel af. Dat is niet ideaal. Hoe het ook zij, hiermee maak je in elk geval goede sier. Leuk voor een keer.

Of misschien toch nog een keertje.