Kleine prinsjes worden groot

 Het kleine Timmetje is akelig snel op weg een echte Tim te worden. En dan houdt hij zich nog in ook. Hij doet niet zoals zijn grote broer Max, die met 10 maanden al over de boxrand en uit bed klom. Nee hoor, hij heeft keurig gewacht tot hij zelf de twee spijlen uit zijn bed kon trekken (dat is ook de bedoeling hoor, dat die spijlen eruit kunnen). En dat was vandaag.

En nu kan hij zelf uit bed komen. En er zelf in klimmen.

Denk nou maar niet dat hij heel lief en schattig is. Nadat deze foto's genomen waren, ging ik naar beneden, maar Max en Tim bleven boven. Fout, nooit doen! Het bleef wel heel erg rustig... Toen ik eindelijk ging kijken, lag de inhoud van de meeste commodelades over de vloer, de lades zelf waren eruit gehaald, de heren hadden erin gezeten ook want de bodems zaten los, en de hele voorraad luiers lag uit de verpakking (en dat waren er een heleboel), in het bed, onder het bed, in een mand, in de losse laden, etc. etc.

Ach, eigenlijk toch wel lief en schattig!

Beschuiten en mieren

 Ben, wat wil je als ontbijt?

Ik heb zin in een rondje eten.

En dan moet ik maar begrijpen dat hij daarmee een beschuit of een rijstewafel bedoelt (en géén brood).


Filosofisch is hij ook:
Mam, voor God zijn de mensen als mieren.
En de mieren zijn voor God als bacteriën.

Apple crumble

 Dit recept wekt goede herinneringen aan mijn tijd in Engeland, lang geleden...

Kook een grove appelmoes en doe een lekkere laag in een vorm. Hoeveelheid naar eigen wens. Voor de kruimellaag doe je 150 g bloem en 75 g koude boter in een kom. Snijd de boter met twee messen in piepkleine stukjes, totdat er geen losse bloem meer te zien is. Doe er dan 125 gram suiker door (ja, dat was ik dus vergeten deze keer, vandaar dat de suiker er los bovenop ligt...) en strooi de kruimels over de appelmoes.

Zet de vorm 40 minuten (bij ons duurde het 50 minuten) in een oven van 200 graden, tot de korst een lekker kleurtje heeft.

Bij ons zat er een klein potje met glutenvrije applecrumble in het midden (omdat we maar een klein oventje hebben paste het er niet naast). Zelfde recept, alleen andere hoeveelheid :-)

Zou ik nog bijna vergeten erbij te zetten dat dit toetje superlekker is met een bol vanille-ijs! Of, zoals ze volgens mij in Engeland doen, met custardsaus.

Carrièrestart nummer 8

 Eindelijk is het zover. Onze achtste mag wennen op school. Er is lang naar uitgekeken (door hemzelf dan), en nu is het echt zo ver. Van diep in slaap schiet hij naar uiterst wakker als ik zachtjes vertel dat hij nu naar school mag. Vol van voorpret zoekt hij iets te eten en te drinken uit voor in zijn leenschooltas (tja, hij is nog niet jarig, en met zoveel personen moet je ook wel iets te geven hebben allemaal!), waarop zijn naam al prijkt naast die van twee oudere broers. 

In de klas wordt hij ineens verlegen. Gelukkig mag hij naast Ben zitten. Die zijn taak heel serieus opvat. (Max, je moet wel recht op je stoel zitten, met je rug tegen de rugleuning. Max, je móet een werkje doen, ook als je het niet wilt). En Max zwaait me dapper uit, zonder één traan te laten.

Aan het eind van de ochtend halen Marco en ik hem samen op. Ik praat nog even met de juf, die me vertelt dat Max het niet zo makkelijk vond op school. Hij wilde niet op zijn stoeltje zitten, maar liever op de grond onder de tafel liggen. En een werkje maken - daar had hij niet zo'n zin in. Hoe vaak heb ik ze ook al geprobeerd op deze spring-in't-veld voor te bereiden? Ze wist niet of hij volgende week dinsdag wel weer zoveel zin zou hebben om naar school te gaan.

Max weet het ook nog niet.

We zullen zien!