Dubbel genieten

Tussen de drukke bedrijven door genieten we volop van het mooie weer en van elkaar.

Vandaag extra van Ben. Ik zat op het paadje onkruid tussen de stenen uit te halen, en hij wilde weten wanneer ik ermee klaar was. Waarop ik antwoordde dat het nooit klaar was. Ben liep een rondje door de tuin, en toen hij weer bij mij was aangekomen, zei hij: 'mam, je hebt gelijk. Het is nooit klaar'. Dat had hij mooi even ingeschat.

Een poosje later probeerde hij de tuinstoel uit die we weer uit de schuur hadden gehaald. 'Mam, hoe moet je liggen?' Met een paar aanwijzingen kreeg hij het voor elkaar, vouwde zijn handen achter zijn hoofd, ging lekker liggen met een zucht: 'dit is pas leven'.

Trainen voor de avondvierdaagse

 Friso is wel een grapjas. Even na drie uur zat hij met twee broertjes op de achterbank van de auto bij school, en omdat ze het kennelijk een beetje krap vonden stelde ik hem voor dat hij ook kon gaan lopen, dan kon hij gelijk oefenen voor de avondvierdaagse. 'OK', zei hij, stapte uit en begon hard te lopen over het fietspad...

Met de auto wachtten wij hem een eindje verder op een bruggetje tussen de autoroute en het fietspad op. 'Je hoeft niet hard te lopen hoor Friso, en je mag nog best meerijden'. Maar meneer wilde niet meerijden, en hij wist dat hij niet hoefde te rennen, maar dat deed hij toch. En daar ging hij weer, te voet verder met de 2,5 km tussen school en huis.

Thuisgekomen pakte ik de camera en liep Friso tegemoet. Ik was nog maar een klein eindje onderweg, en daar kwam meneer aan. Nog steeds hardlopend.

Nou, als dat zo makkelijk gaat, dan mogen de heren wat mij betreft allemaal wel lopend naar school. En weer terug.

Uitwisseling

Bij ons thuis wordt heel wat uitgewisseld. De hele dag door zijn er woordenwisselingen, regelmatig worden ervaringen uitgewisseld, en soms, af en toe, worden zelfs kinderen uitgewisseld. Zo is Bente al naar Italië geweest, kregen wij een Franse jongeman in huis, laatst ook de Italiaanse jongedame bij wie Bente was geweest, en nu zit Anton een weekje in Frankrijk. Bij de jongen die hier ook heeft gelogeerd. Een weekje meedraaien in een gezin met één kind, bij mensen die je waarschijnlijk niet goed kunt verstaan, hoe zal dat gaan?

Gisteravond (de eerste dag) kregen we direct al een mailtje van Anton. Ik kan het niet laten om hem vol gepaste trots aan jullie te laten lezen:

hallo mama



hier in frankrijk is het heel mooi, maar het is hier niet van goede kwaliteit: veel stenen zijn kapot en de straat is heel vies.


in het gastgezin is het heel leuk. zijn moeder kan aardig goed engels maar eigenlijk niet goed genoeg om mij te begrijpen.


ze eten hier pas om acht uur... dat bedoelde ik nou met uithongeren. wij aten pannenkoeken die waren heel lekker, het beleg zat er al op: spek ei kaas champignons enz. ik heb hun de stroopwafels gegeven en dat is echt totaal nieuw voor hun stroop alleen al. morgen probeer ik de hagelslag uit ik ben benieuwt wat ze daarvan vinden.


hun school is heel groot het is de middelbare en de basisschool in één. antoine woont maar 5 minuten van school dus dat valt mee antoine is de grootste van zijn gezin (ik voel me hier een reus) u wilt niet weten hoe lang ik over dit e-mailtje heb gedaan: de letters zijn heel anders. als ik dat niet had opgemerkt dan had de eerste zin er zo uit gezien:


[hier in frqnkrijk is het heel ,ooi; ,aar het is hier niet vqn goede kzqliteit: veel stenen aijn kqpot en de strqqt is heel vies.]


tot horens


(ps ik heb antoine ingemaakt met schaken)

Dág smileys!

 Dag smileys! Het is tijd om weer afscheid van jullie te nemen. Bedankt voor de hulp die jullie zijn geweest voor onze Casper, maar nu kan hij het voorlopig wel zonder jullie.

Wie weet hebben we jullie hulp nog eens nodig, dan zijn jullie weer van harte welkom!

Want het staat eigenlijk wel zo gezellig, zo'n rijtje lachende gezichtjes op het whiteboard.

Maar het is ook wel duur...

Heikel onderwerp

 Meestal heb ik het hier niet over heikele onderwerpen, of je moet het heikel vinden dat je kinderen van 3 jaar laat meehelpen in de keuken, of zo.

Maar vanmorgen tijdens het krantenfietsen had ik mooi even de tijd om na te denken over het artikel dat vandaag op de voorpagina van het ND staat, over moslims dus. Een heikel onderwerp?

Sommige mensen die zich christen noemen, doen dingen waar ik met mijn verstand niet bij kan. Een koran verbranden bijvoorbeeld. Met zoveel mogelijk media-aandacht. En dat terwijl ze zich ervan bewust zijn, dat ze grote groepen mensen daarmee tot in het diepst van hun ziel kwetsen. Hetgeen in Afghanistan inderdaad leidde tot een golf van geweld en moord op westerse mensen.
Prettig verrast was ik door de uitspraken die Ibrahim Hooper (woordvoerder van de Amerikaanse moslimraad) vandaag in het ND doet. Hij veroordeelde het Afghaanse geweld dat naar aanleiding van deze koranverbranding was opgelaaid, als een 'totaal verkeerde reactie', omdat voor iedereen vrijheid van meningsuiting moet gelden. 'Zelfs als het gaat om de vrijheid om dwaze en onverantwoordelijke dingen te roepen; al moet ieder zich realiseren dat hij niet het leven van anderen in de waagschaal moet stellen'.

Met sommige moslims voel ik mij meer verbonden dan met veel christenen.

Kooklesje

Wij aten dit weekend alweer tomatensoep

maar nu zonder suiker en azijn

(wat wel minder lekker was...)

en Ben en Max weten nu hoe ze tomaten moeten ontvellen